ماهیِ سیاه

درود بسیار بر شما شاعر ارجمند
استاد گرامی، جناب استکی


از لطفتان بسیار سپاسگزارم.
منظورتان از صاحب اثر، مخاطبِ تقدیمیِ بنده است؟
بنده طوری نوشته ام که دستِ کم خود ایشان متوجه
شوند.
در غیر اینصورت، بنده خودم را صاحبِ هیچکدام از این
خط‌خطی‌ها نمی‌دانم.
یعنی، بجای حقِ مالکیت، برای خود، حقِ کاشفیت بر
نوشتارم قائلم.

ارادتمندتانم و قدردان توجه تان.

🍃🌷🍃🌷🍃🌷🍃🌷🍃🌷🍃
🍃🌷🍃🌷🍃🌷🍃🌷🍃🌷🍃

درود بسیار بر شما شاعر ارجمند
بانوی بزرگوار، مهربانو حسین زاده


از توجه تان بسیار سپاسگزارم.
بله بانوی گرامی، بخش پایانی
بصورت نظم است.
بنده هم قسمتِ نثرِ آن را به
آن عزیز پیش‌کش نمودم.

در ابتدا که این نوشتار را در
سایت ثبت کردم، تنها دو
جمله کوتاه بود:
ماهیِ سرخِ کوچک افسرده شد.
نهنگهای آبی خودکشی کردند.

برای همین عنوانِ نثر را برگزیدم.
امّا در قسمتِ ویرایش، آن را جلو
بردم و نظم را هم به آن افزودم.

از محبتتان بسیار سپاسگزارم.

سلام مجدد

رمضان تان نورباران از رحمت حق

استادبیان و هوشمندانه می نویسید

قلم تان نویسای ارزشها

درود دوباره بر شما بانوی ارجمند

بسیار سپاسگزارم، بنده نیز برایتان
لحظاتی سرشار از توسعه و انگیزش
طلب دارم.
لطف بسیار دارید.
شاگردی هم نیستم.

درود بر شما جناب مولایی

رد پای قلم بزرگی چون شما به سمغِ بی‌رنگ و روی درخت خشکِ اندیشه‌ی بنده طراوت و رونق می‌بخشد.
به سخن دیگر، توجه بزرگان نعمتی‌ست که گدایی کردنش هم از دید بنده پذیرفته است.

امّا ترسِ بی‌بهره ماندن از چنین شادمانی‌هایی باعث نمی‌شود آنچه درست می‌پندارم را نادیده بگیرم و با آنچه نمی‌باورم ستیز نکنم. چرا که علاوه برآنکه این را آغازِ راهِ انحراف، شکاف و مرده‌گیِ طریقِ فکر خودم می‌دانم، پنهان نمودنِ باورهایم را یک بدی به بزرگان و مخاطبان و عزیزانِ خواننده‌ی نوشته‌هایم نیز می‌بینم.

برای همین، پیش از پرداختن به فرمایشِ شما، این را عرض می‌نمایم که، از آنجایی که «جاودانگی» را گذرِ زمان معین می‌کند و برگه‌های تاریخ، نیاز داریم صبر کنیم تا مشخص شود شاملو و ... برای ایران و ایرانی جاودانه می‌شوند یا فراموش.
پس کاربردِ این واژه، هیچ اطلاقی ندارد، و تنها بر اساس حدس و گمان و بینشِ هر یک از پیش‌بینی کننده‌گان است.
اساسی که بنده برای پیش‌بینی بکار می‌گیرم، اینست که بنده می‌پندارم، تاریخی که فردوسی و سعدی و حافظ را عطای جاودانگی بخشید، نمی‌تواند شاملو را هم جاودانه کند، که در توهین به این بزرگان و رهاوردهای آنان کم نگذاشت.
شاملو، کاوه‌ی آهنگر را «ضدّ انقلاب و ضد توده» می‌خواند، اینقدر غرق در اندیشه‌های (از نظرِ بنده نکوهیده‌ی) چپ بوده است، ضحّاک را می‌ستود، فریدون را سلطانی دیکتاتور می‌دانست.
از نظرِ من شاملو «دیوانه» نبود، «مغرض» بود. چپ گراییِ او باعث شده بود که دشمنی اش با شاهنشاهیِ پهلوی را بسط دهد به دشمنی با کل تاریخ ایران و هر جا نامی از واژه‌ی «شاه»(که یکی از زیباترین و گوشنوازترین واژه‌ها در زبان‌های ایرانی است و میراثی اجتماعی) به میان آمده باشد.
و از این رهگذر، فراموش شدنی‌ست.

درباره‌ی میراثِ او و هم سبیل‌هایش در شعر ایران، که به‌هم ریختنِ معنای شعر و گل‌آلود نمودنِ آب است؛ تا آنها که از زلالی نصیبی نمی‌برند، از آبِ گل‌آلود و چپیده‌ی فضای ادبیاتِ ایران، ماهیِ «شاعر بودن» را صید نمایند، بنده سپید را شعر نمی‌دانم.

معتقدم، آنهایی که روز نخست، «شعر» را اختراع می‌کردند هم آنقدر شعور و عُرضه و توانایی داشته اندکه بتوانند بجای نهادینه نمودنِ ساختار و ساختمانِ نظم برای «شعر» آنرا مانندِ کرمی بی‌استخوان و ولو تعریف نمایند، امّا اینکار را نکردن، و بنده تصمیمِ آنها را بر هر بزرگ و اسطوره‌ی دیگری مقدم می‌دانم و آنچه جز این باشد را نوعی از نثر می‌شمارم.
به عبارتی دیگر، معتقدم آنها هم عقلشان می‌کشید امّا اینقدر در مرزکشی میانِ سبک‌ها عمیق بودند که میانِ آنها حتی بر اساسِ وزن و قالب و قافیه نیز تفاوت قائل شدند.

این مشکلِ شعر نیست که کسانی که در سرودنش ناکام اند، احساسِ بزرگ بودن و مهم بودن و جاودان بودن نمی‌کنند.
مشکل از نگرشِ ماست که ارزشِ نثر را در طولِ ادوار نادیده گرفته ایم و در حقِ نثر نویسان کم‌لطفی نمودیم، که باعث شده است در مقطعی که شعر ضعیف عمل نمود، آنها که در نثر توانا اند فرصتی یابند برای تغییر و دستکاری در معنای تبیین شده تا خود را به نوایی برسانند.

شاید هم این کم لطفی دلیلش این است که شعر براستی زیباتر است، خواستنی‌تر، در گوش بمان‌تر و آسان‌هضم تر.

از سویِ دیگر، و در ارتباط با همین سروده‌ی ناقص بنده، بنده با حضرتعالی موافقم، با در نظر گرفتنِ دگرگونش‌های در شرف وقوع در فضای ادبیات نیز، گمان می‌کنم به زودی جریانِ تازه‌ای(به غیر از ترنج) پیدا می‌شود که نظم و نثر را در هم می‌آمیزد و این نیز به زیانِ جاودانگیِ سپیدسرایان خواهد شد.

در هر روی، پس از آنکه از دامِ کووید جستم، آینده‌ی تلاش‌هایم در دنیای ادبیات را به سوی شاملو و دیگر چپ‌های ادبیات می‌برم، بیشتر می‌شناسمشان و در حدّ بزاعت اندکم، از خجالت ایشان در خواهم آمد.

زنده مردن را بهتر از مرده زیستن یافتم.
و همین آرزو را برای همه‌ی نیک‌سرشتان دارم.

درود بسیار بر شما شاعر بزرگوار
جناب استاد انصاری دزفولی


حضور سبزتان، برای کهترین، بهترین هدیه است.

🍃🌷🍃🌷🍃🌷🍃🌷🍃🌷🍃
🍃🌷🍃🌷🍃🌷🍃🌷🍃🌷🍃

درود بسیار بر شما شاعر گرامی
استاد ارجمند، جناب غرب


به گمان بنده نیز با ترکیبِ ابزارهای گوناگون می‌توان راهِ حل‌های
بهتری ارائه نمود. درباره‌ی شعر، نیز طبق فرموده شما همینطور
است.
بنده در آرزوی چنین کمالی در سرایندگی ام.
از دیدگاه‌تان درباره‌ی این سروده، بسیار
شادمان و سپاسگزارم.

از لطفتان بینهایت ممنونم.

با آرزوی تندرستی و شادی بی‌وقفه برای شما

🍃🌷🍃🌷🍃🌷🍃🌷🍃🌷🍃
🍃🌷🍃🌷🍃🌷🍃🌷🍃🌷🍃

درود بر شما دوست گرامی ام
شاعر ارجمند، جناب عطاالهی


سپاسگزارم دوست مهربان.
این نظر لطف شماست.
ممنونم، بندهای دیگر نیز
حتماً خدمتتان عرضه
خواهد شد.

شادمان و سربلند بمانید.

🍃🌷🍃🌷🍃🌷🍃🌷🍃🌷🍃
🍃🌷🍃🌷🍃🌷🍃🌷🍃🌷🍃

درود بسیار بر شما دوست ارجمند
شاعر بزرگوار، جناب علامیان


بسیار سپاسگزارم دوست گرامی.
ماهیِ سروده بنده در آغاز سرخ
بود، امّا خیلی تصادفی سیاه شد،
تا سرخ برسد به کشتی. مجوّزِ
سیاه شدنش را هم از صمد
بهرنگی گرفتم.

بله، فکرِ تلخی های روزگار
در اندیشه همه مان جاریست.

لطف کردید به نوشتار بنده
عنایت نمودید.

شادمان و تندرست باشید.

خيلي هم عالي

🍃🌷🍃🌷🍃🌷🍃🌷🍃🌷🍃
🍃🌷🍃🌷🍃🌷🍃🌷🍃🌷🍃

درود بیکران محضرتان، شاعر گرامی
دوست بزرگوار، مهربانو آهنگران


بی‌اندازه سپاسگزارم که به نوشتار
بنده توجه فرمودید.
در واقع، طراحی ای انجام ندادم
بانو جان. تنها آنچه تراوش ذهنی
رخ داد، رفته‌رفته منتقل نمودم.

خدارا شاکرم که شما مهربان
سروده بنده را زیبا دیده اید.

شاد و تندرست و پایدار باشید.

🍃🌷🍃🌷🍃🌷🍃🌷🍃🌷🍃
🍃🌷🍃🌷🍃🌷🍃🌷🍃🌷🍃

درود بسیار بر شما دوست مهربان
شاعر ارجمند، جناب شهنی


سپاسگزارم از لطف شما.
ممنونم و شادمان که اینگونه
می‌پندارید.

پیروز باشید

🍃🌷🍃🌷🍃🌷🍃🌷🍃🌷🍃
🍃🌷🍃🌷🍃🌷🍃🌷🍃🌷🍃

درود بسیار بر شما
بانو شعله بزرگوار


بسیار سپاسگزارم از توجه تان.

شاد و تندرست باشید.

🍃🌷🍃🌷🍃🌷🍃🌷🍃🌷🍃
🍃🌷🍃🌷🍃🌷🍃🌷🍃🌷🍃

درود بسیار بر حکیم ژرف اندیش
شاعر بزرگوار، دوست خوبم یزدان جان


سپاسگزارم یزدانِ بزرگوار. بهمچنین برای شما.

پیروز باشید

درود بسیار بر شما بانوی گرامی
شاعر ارجمند، مهربانو فرشیدفر


بسیار سپاسگزارم برای توجه ارزشمندتان
به بنده ی نو آموز.
بنده نیز برایتان بهترین سطح
تندرستی و آرامش را طلب می کنم.

درود دوباره بر شما آقا یزدان گرامی

از توجه مضاعف شما
سپاسگزارم دوست خوبم.
امّا بنده فکر میکنم نثر خواندنِ
متنی که ظاهرششبیهِ نثر است،
منطقی تر باشد. و هیچ توهینی
هم به نگارنده ی آن ندارد.

درود مهدی جان


سپاسگزارم دوست بامعرفتم.
بله، از ماست که برماست.

درود بر شما استاد بزرگوارم


بنده را شرمنده فرمودید،
بویژه با مهر و محبت و عنایتتان.

شادابی و تندرستی توأم با
لحظه های شاد داشته باشید.