خیال

خیالبافی مختص کودکان نیست
دوست گرامی جناب آقای اسماعیلی (راجی)
غزل خوبی از شما در بحر ( رمل مثمن مخبون محذوف) خواندم. در خصوص این غزل نکاتی را بنا به درخواست خودتان عرض می‌کنم که از پیش به خاطر گزندگی نقد از شما عذر خواهی می‌کنم.
این سروده به لحاظ وزنی و قوافی که دو عنصر اصلی شعر کلاسیک هستند ؛ خوشبختانه مشکلی ندارد و شما نیمی از راه را به سلامت پیموده اید. و اما در خصوص دیگر عناصر شعر: عرض می‌کنم خیالبافی مختص کودکان نیست. زیرا در دنیای بزرگسالی نیز انسانها در عالم تخیل گاهی به آن دچار می‌شوند. و در آن به دنبال یک مدینه‌ی فاضله می‌گردند؛ که در عالم واقعی نمونه‌اش به ندرت پیدا می‌شود.و این امری طبیعی است.
این سروده در حقیقت یک خیالبافیست.در بیت اول ترکیب «فراسوی خیال» ترکیبی تکراری یست که جا را به (به) اضافه‌ی بیچاره تنگ کرده است؛ تا مصراع اول در محدودیٌت وزن قرار گیرد.شما می‌توانید به جای آن از (به آنسوی خیال) که مترادفش است، استفاده نمایید.
در بیت دوم انگار تصویر«جنگل وحشی؛ قفس، پرستو ،کوچ » با هم تناسب ندارند و مخاطب می پرسد پرستو در جنگل وحشی چه‌کار می‌کند و قفس که مختص پرستو نیست . باور و ربط‌دادنش کمی مشکل به نظر می رسد.
بیت سوم خوب بود و شاعر فریاد خود را باز از این خیالبافی بیهوده به اوج خود رسانده است.
و در بیت بعد «الفبای جنون»که همان خیالبافی افراطی عاشقانه که نتیجه‌اش در نهایت جنون است خوب جا افتاده است.
در بیت آخر به نظرم به یک بازنگری نیازمند باشد به این سبب که حشوی در آن نهفته است که برایش مضر است ( گم‌شده ،پیدا نشدنی) و هم اینکه «دلم» که خطابی خوانده می‌شود، خوش ننشسته. و باید شاعر برایش طرحی نو در اندازد.مثال:«دل من! عشق همین سفری است که در خم جادوی خیال گم بشوی» البته با رعایت وزن.
نتیجه اینکه با یک بازنگری،شعر بهتری می‌شود.
برای دوست شاعرمان آرزوی موفقیت دارم.
۱۴۰۰/۱/۲۲ علیرضا حکیم