گلدان

_____________________

درود و عرض ادب محضر دوستان عزیز
و کسب اجازه از محضر اساتید گرانقدر🙏

و...

شب کلوچه ستارگان را پخته بود
اشاره به این نکته که نورو تاریکی
درکنارهم معنا می یابندودرنهایت
تاریکی نیز به نور خدمت می کند .
چندفرشته اما دردل زباله دنبال یک لقمه
رویا می گشتند استعاره از کودکان گرسنه ...
یکی از شاکله های شخصیتی انسان
مربوط به گذشته بخش دیگری ژنتیک
و قسمتی مربوط به رسانه ها
منبرو .... از قدیم تا ...

****

شبکه را عوض می کنم
میکروفون ضجه می زد:
در را که باز نکردیم
از سقف وارد شدند
بمبهای سِرتِق
شبکه را عوض می کنم
سکانس اول:
مصیبتِ قاتل
زندگی را زیر گرفت
قلاب انداختم
از اخبار هواشناسی
باران صید کنم
نصیبم طوفان شد
بادِ خشن
کمر درختان را شکست .
سکانس هایی که تغییر می کند
شبکه هاطول موج و فرکانس هایی
که با هسته ی وجودی انسان یکی نیست ،
و لحظه به لحظه در حال دور کردن او
از خود حقیقیش می باشد
از اخبار دروغ وسیاست تا بهداشت و آسایش .

****

شاخه ای زخمی
از تلویزیون بیرون آمد و
به گلدانِ پشت پنجره ات
فکر می کرد
که محلِ زایشِ بهارست

و برای ایجاد ارتباط با ذهن آگاه
لازم است فرکانس های وجودی خودرو افزایش دهیم
تا ازانرژی های پست که دراثر ذهنیتها
ایجاد شده اند درامان بمانیم.

****

حال تو بگو
انسان کجای این تاریکی
گم گشته
که هر چه با صبح
تماس می گیرم
مشترک مورد نظر
در دسترس نمی باشد؟؟؟

الهامات ازطریق ذهن آگاه منتقل می شود
واین ادراکات همیشه هست
زیرا سیستم هوشمندی براساس حقیقت است
اما به دلیل وجود ذهن
در چالش انتخاب دست و پا می زنیم
و نهایتاچون تربیت شده ی ذهن هستیم
همان راهی را میرویم
که ذهن میخواهد رسانه می خواهد...

٭٭٭٭

واما درانتها این شاخه ی زندگی یا روح آفرینش
دم الهیست که دنبال انسان می گردد
شاعر این شعر به قدری با مهارت ، خلق تصاویر
و احاطه به آنچه در ذهن داشته است
موفق عمل نموده که نبود انسان کاملا حس می شود

--------------------------------------------------------------------------------------

بدون هیچ اغراق و مجیزی ، با پخته ترین سروده ی پژمان بدری روبرو شدم و الان تنها نگرانی ام اینست آیا پژمان در این اوج خواهد ماند یا بعد از این باید او نیز کانالش را عوض کند ؟؟ حرکتی را شروع کردی پژمان جان که اولش آدمکها از شومینه بیرون آمدند ، بعدش زنان سوگوار از تابلوی فرشچیان و سپس شاخه ای از تلوزیون !!! اینها را نوشتم که فکر نکنی رفیقت حواسش به تو نیست و رصد سروده هایت را از یاد برده است . سبک پژمان یک سبک تصویری ست . تصاویری متحرک که میتوان آنرا فیلم نامید . قلم شاعر ما در شعرهایش در واقع یک دوربین است که لنز آن طوری طراحی شده که رفتارهای شاعرانه را ضبط میکند . مثل همان عینک که در فیلم نمیدونم چی چی ، آدمخوارها را به رنگ خاصی نشان میداد و باعث لو رفتن آنها میشد . پژمان تمام آشناها و قوانین و معارف را دگرگون میکند تا تعاریفی تازه و نگاهی جدید از انسان امروزی و دغدغه های پسامدرن ارائه دهد . نیش نقد او در واقع متوجه رسانه های جمعی در جهان و احاطه ی هژمونیک ( و صد البته پروپاگاندا ) ی آنها بر جهان است . پژمان میکوشد که انسان را از زیر دست و پای ایسم های مهلک بیرون بکشد و او را متوجه هویت فراموش شده اش نماید . بهمین جهت است که شعر او بشدت معترض و با همان شدت نیشدار و دارای بار فکری و معرفتی ست . این سیلاب تصاویر در خطوط پایانی به پرسشی اساسی میرسند که چرا انسان از سعادت و خوشبختی واقعی دور است و حالش خوب نیست ؟؟

حال تو بگو
انسان کجای این تاریکی
گم گشته
که هر چه با صبح
تماس می گیرم
مشترک مورد نظر
در دسترس نمی باشد؟؟؟


صبح در اینجا نماد خلاص و آزادی و روشنایی ست و تاریکی نقطه ای ست که انسان را بلعیده است . انسان چنان در تاریکی محو و گم شده است که دسترسی اش به صبح ناممکن گشته است . قبلا در شعری از گروس عبدالملکیان خوانده بودم که :

کدام پل در کجای جهان شکسته است
که هیچ کس به خانه اش نمیرسد ؟

و اما در اینجا مساله رسیدن به خانه ( بعنوان نمادی از آرامش ) مطرح نیست . پژمان به دنبال صبح میگردد و پرومته آسا در پی علت مفقودی انسان در تاریکی ست . شعر بشدت شریف و شفیق است و معتقد است که آنچه تا بحال از طریق تریبون های رسمی در گوش انسان خوانده اند ، نصیبی جز استرس و توفان نداشته اند . نه فقط انسان که حتا ملائکه هم در این اثر وضعی شبیه گدایان و گرسنگان دارند . شاید اگر من بودم به جای کلمه ی "حال " از "حالا " و بجای " گشته " از " شده "استفاده میکردم که لحن و لهجه ی شعر یکدست بماند .فارغ از همه ی این بحثها به جرات میتوان اعتراف نمود با یکی از خاص ترین ، ناب ترین ، شریف ترین و ترد ترین شعرهای پژمان بدری طرفم که شرح آنرا میتوان چندین کتب تحریر نمود و چندین میزگرد شلوغ را برپا کرد . اما چون زمان و مکانی در اختیارم نیست به همین کوتاه اکتفا میکنم . بی اندازه مسرور شدم رفیق نازنینم

سلام به پژمان رفيق عزيزم و همچنين دوستان و شاعران شعرناب
هرچند در مورد اين شعر گفتني ها را بانو منيژه خواهر خوبم و برادر عزيزم مانا گفتند
اما مختصري درباره ي شعر روز و زبان شعر امروزی درحد سوادم ميگويم.
شعر روز شعری ست که زبان امروز ما و بیان کننده حالات و احساسات و دغدغه روز ما باشد
در شروع قرن جديد سال ١٤٠٠ به گمانم وقتش است كه تحولي در زبان و محتواي شعر و در كل ادبيات ايران زمين رخ بدهد،( البته در مورد قالب بايد بگم كافيست،ماشالله شب ميخوابند و صبح قالب اختراع ميكنند)
كاش شاعران سوژه هاي تكراري چند ساله و چنصد ساله را رها كنند. بخدا شاعر هم یک فرد عادی است مثل تمام مردم دیگر (البته شاعر دیدی متفاوت و حسی هنرمندانه دارد.) و تفاوت همينجاست.
تمام مسائلی که یک فرد عادی را درگیر می‏کند شاعر را هم درگیر می‏نماید:(كرونا،تحريم،نوسان قيمت دلار،اقتصاد خراب فقر و...)
شاعر امروز یک فرد سرخورده، عزلت نشين و افسرده يا مدام در كلك پيچ و تاب خم گيسوان يار نیست که برای شرر چشمان شهلايش حاضر به تحمل رنج‏ها باشد و از غم فراق سر به بيابان بگذارد يا از عذابی که در این راه می‏کشد موقعيت شاعرانه بسازد و مخاطب هم لذت ببرد. در زمانه ي ما اگر مثلا پسر یا دختري دست رد به سينه يكديگر بزنند يا شكست عشقي بخورند خيلي راحت سراغ نفر بعدی می‏روند به قل معروف(كات ميكنند) این واقعیت اين روزهاي جامعه ما است. نميتوان از شاعر انتظار داشت از هفت خوان رستم عبور كند و هفت شهر عشق را بگردد و تيشه به كوه ها بزند. شاعر امروز هم مثل من و شما سوار مترو می‏شود، فست فود می‏خورد، غرق در فضاي مجازيست، كرونا ميگيرد قرنطينه ميشود و... تمام این‏ها می‏توانند موضوع شعر یک شاعر امروزی باشند، چون شاعر این مسائل را درک می‏کند و با آنها بيگانه نيست( شاعر بايد ساكن كره زمين باشد و نه مثلا مريخ) و دغدغه اش مسائل روز جامعه و جهان باشد، (اگر دغدغه ي نان ندارد و دغدغه دلبر جانان دارد بايد بتواند با عواطف و احساسات قرن ٢١ و زبان روز، زباني كه صحبت ميكند شعر بسرايد) باور كنيد حافظ يا سعدي درآن زمان اگرشلوار جين ميپوشيدند و چاكريم مخلصيم راه مينداختند همگان با انگشت نشانشان ميدادندو به سلامت عقلشان شك ميكردند، حالا چرا در عصر پساپست مدرن و شايد پسا كرونا،عده اي از شاعران اصرار دارند زبان شعرشان در همان دوران كهن مثلا قرن هفتم بماند،نميدانم،خودشان هم نميدانند البته.
چگونه ميشود از شاعري که هیچ برخوردی با میكده و خال لب يار(كه به راحتي با عمل ليزر برداشته ميشود)يا سير سلوک و وادي عرفان نداشته توقع داشت که از این مسائل حرف بزند. اگر بنا بر كليشه و عقبگرد باشد كه خوب غولهايي مثل حافظ و سعدي و مولانا داشتيم و به بهترين شكل حرف زدند پس نيازي به تكرارشان نيست.
لازم به ذكر است كه شعر روز زبان شاعراني معاصر مثل: نيما،اخوان،شاملو و فروغ و...
اصلا نيست. اطناب،( روده درازي) لعاب ادبي و زبان اغنايي و آركاييك نويسي هم دورانش گذشته است، (اگر دهه ٧٠،٨٠، و تا همين يك دهه پيش جواب داده الان ديگر كاركرد ندارد و خيلي زود تاريخ مصرفش تمام ميشود، (شعر خوب صرفا تكنيك و رعايت آرايه ادبي نيست)
بايد توجه داشت كه بدون رعايت زبان روز و محتواي كنش مند، هرچقدر هم از تكنولوژي و واژه هاي مدرني مثل: كرونا،تحريم، اينترنت، موشك و... حرف بزنيم شعرمان مدرن نميشود.
شاعري كه هدفمند بسرايد،دغدغه هاي زمانه خود را بشناسد،و بتواند به مخاطب (چه خاص و چه عام) كه در كف خيابان با موانع و مشكلات روزمره سرو كله ميزند،خوراك درست و خوبي بدهد و
به قل نيما فرزند زمانه خودش باشد،هيچووووقت تمام نميشود و هميشه حرف براي گفتن دارد،
اگر هميشه در اوج هم نماند، اغلب آن بالا بالاها قرار ميگيرد.
حال اگر دوستان كنجكاوند كه نمونه هايي از شعر روز (شعر خوب روز)
و شاعري مدرن
كه در زبان،محتوا،فرم،تكنيك و (تصوير سازي) موفق است و
تكرار مكررات ندارد را بخوانند...نگاهي به اين شعر و ٣،٤ شعر اخير پژمان بدري بندازند.
با تشكر...قلمتان سبز موفق باشيد.