🌒ای شب پرنیان من

سلام

و

مگر شعر را رسالتی بالاتر از القای حالی نیک به مخاطب می توان نام برد ؟؟
حال نیک نه به معنای حال شاد بلکه حالی که دل مخاطب به آن نیاز دارد و شعری این حال را در او پدید آورده یا صد چندان کرده است و ای بسا که این حال نیک در
آن لحظه برای آن مخاطب حالی پر از تفکر یا حتی همراه با غمی دلنشین است .
بسیار دیده ام و دیده ایم که به تقلید از مولانای جان ها ، شاعران و ناشاعران قلم در ورطه ی وزنی خوش انداخته و نادانسته خود را و قلم را و مخاطب را در آن ورطه ی هایل غرقه کرده اند اما آن چه که در این شعر روی داده است درست در نقطه ی مقابل این تمثیل ، قرار دارد .
شاعری که به راز و رموز شعر آگاه است و
１) تنها به سبب خوش وزن بودن و هم ریتم بودن واژه ها ، آن ها را کنار هم نمی چیند و خوب می داند که کدام واژه در کجا باید بایستد تا تقارنی دلربا همچون اسلیمی های مسجد شیخ لطف الله ، جان گرفته و در دیدگان جان مخاطب درنشیند.
２) قالب را می شناسد و می داند که در غزل و مثنوی هر چه بوده را مولانا درو کرده است پس قلم چرخانده و مسمط را که از آن از یاد رفته های دلنشین است به ناخودآگاه دانای خود برمی گزیند .
３) آن گاه در هر بند مقدمه ای در سه مصراع اول می چیند و با مراعات نظیری که بین واژه های این سه برقرار می سازد به سبب هنجارهای ادبی و نیز کشف های شاعرانه ، به مصراع آخرین می رسد تا مقدمه ها را در حاصلی دل انگیز بگنجاند .
４) همدم ، یار ، صبر و قرار ، شهر و دیار ... این ها کنار هم که می نشینند همه و همه حال خوشی به شعر و شاعر و خواننده می دهند و خبر از اتفاقی فرخنده که قرار است در سطر آخر روی دهد و آن هم سفر نهان شاعر است در نهانخانه ی جان معشوق و نیک اگر بنگریم می بینیم که همه با سفر در مراعات نظیری بی نظیرند .
５) سنگ صبور ، شعر و شعور ، شاهد شور ... این قطار سراسر شور و حضور ، همه و همه در کنار هم بیان زیبایی اند اما وقتی که به آخرین ایستگاه می رسند تازه آن آخرین و آن کشیده ترین شعله را نشان می دهند ؛
می ؛ سنگ صبور دل ها ی غم زده
می ؛ گیرنده ی شعور معاش و بخشنده ی شعور شعر ساز
می ؛ بیننده و گواه شور و شادی آدمیان و شاهد زیبارویی که کام از او روان
６) درد و دوا ، منع و روا ، شاه و گدا ... این جا گویی که شاعر از هر دری سخنی گفته است و هر لحظه بر شاخه ای گذشته ، چرا که قرار است در مصراع آخرین تمام هر‌چه هست را جمع کرده و جهان اش را بنا نهد .
７) نغمه و ساز ، قافیه ساز ، راز و نیاز ... همه در مراعات نظیری خوش و شیوا قرار است به آن اتفاق نهایی برسند تا همچون آدمی که آفرینش اش را حکمت و هدفی در کار است ، واژه ها را نیز همان روی دهد و هدف باز هم آخرین مصطبه نشسته است ؛ ای نت بی کران من
[ اگر چه نت با تمام ماجرای پیش از خود بسیار هم آهنگ است و در یک راستا اما من هنوز با آن کنار نیامده ام حتی با این وصف که قرار بوده است وجهی نوین به کار داده باشد و اگر به دست من بود ؛
گوشه ی بی کران من
برای اش به کار می بردم که هم با نغمه و ساز و قافیه در معنای موسیقایی خود و هم با راز و نیاز در معنای گوشه ی خلوت و عزلت و هم با بی کران
در تناقضی بسیط ، خوش نشیند ... اگر چه گفتم این بار را و پیشنهاد دادم ولی تنها و تنها به سبب آشکار شدن دلیل نپسندیدن ترکیب به کار رفته بود و نشان دادن گزینه های احتمالی و گر نه بارها گفته ام و باری دیگر نیز ؛
تنها کسی که سزاوار گزیدن بهترین واژه برای شعر است ، شاعر آن شعر است و لا غیر ]
８) جام شراب ، باده ی ناب ، ماه و شهاب ... شب پرنیان

معاشران گره از زلف یار باز کنید
شبی خوش است ، بدین قصه اش دراز کنید ...

این آخرین بند را هیچ نتوانستم بگویم جز همین بیت خواجه که خود گویای دو عالم بود .


هر چه گفتنی بود از سر شوق خواندن شعری خوش یک باره گفتم و اما امید آن دارم که اگر مذاق دوستی را ناخوش آمد ، بر این دیوانه ، منت نهاده در کلبه ی شاگردی خویش میزبان اش باشم ولی اگر حرفی بود با حجتی و منطقی متین که شعر را مربوط می شد کدامین جای خوش تر از این مکان برای نوشتن ؟!