امیدگمشده

سلام به شاعر ادیب و فرزانه
بانو عجم گرامی
با توجه به اشغال ستون تیک نقد توسط عده ای بی ملاحظه دوست نداشتم تیک نقد بزنم اما حیف بود که این کارو نکنم

مطلبی که بانو طاهره حسین زاده (کوهواره)
برای شعر من //کولی میان شعر// نوشتن
همیشه در خاطرم هست
ابتدا با تشکر مجدد از خانم حسین زاده جا داره دوباره اینجا پای شعر شما ارسال کنم حتما ارزش دوباره خوندن داره


با سلام و احترام
آنچه درنقد ادبیِ یک دلگویه ، به نظرم سزای تبیین و مرقوم و به قولِ معروف هایلایت است ؛ آوردنِ پارامترهای اصلیِ محتوا و نمودِ تقویتِ مَحاسنِ علمی - ادبیِ آن با توجّه به وجوهِ اندیشه های نیک و تعالی محورِ شاعر یا نویسنده ی اثر ، نیز تعدیل و فرونشاندنِ سوسویِ مَعایبِ ساختاری یا گاه مضمونیِ هرنوشته درجهتِ نگرشی آفاقی رو به روشنای ارزشهاست.

دراین آخرالزمانِ دَردشُولای عزّت درعذاب ، مسائلِ جهان به یک آسیب شناسیِ جِدّی و طَرحِ راهکارهای اساسیِ عَمَلیِ بدور از هرنوع تَشَکُّل بازی ها و کاغذپَراکنی های بی ثمرِ اِداری ، سخت نیازمند است ؛ بویژه ایران وُ (ایرانی جماعت) از مشکلات و مُعضَلاتِ متعددِ عصرِ حاضر و ضَربه های مُهلکِ مُکرَّرِ بسیارنافذِ ناشی از آن ، رنج می بَرَد که اِنگار دیگر داغِ کمرشکنِ فقرِ ریشه دَوانده و بیکاریِ جوانان ، آنقدرها هم در نزدِ بعضی جامعه شناسان و متفکّران ، مهم جِلوه نمی نماید به اندازه ی اهمیّتِ قصورات و بی کفایتی ، نیز عَدَمِ برنامه ریزی و درایتِ برخی مسئولانِ ارشدِ مملکتی و تعمیمِ ناکارآمَدی هاشان و ضَعفِ شخصیتی و هویّتی و فسادِ سیستماتیکِ ایشان به مدیرانِ ذی ربط و مسئولان ِ زیردستشان که به نوعی بی تفاوتیِ مُزمِن و بی خیالیِ آلرژیکِ سِرایَتی در نزدِشان تبدیل شده است .
ناامیدیِ عمومی و بی اعتمادیِ تامّ ازین گُلدَسته ها به آب دادنِ مسئولان و کارگزاران که به بحرانِ آلودگیِ هوا و بیماری های اپیدمی شده و جنگِ بیولوژیکِ کرونا اکنون دیگرباید عدم امنیتِ جانی و روانی و اجتماعی و اقتصادی ؛ زیرِپانهادنِ ارزشها و حرمت ها و بویژه حقوقِ مسلّم و اساسیِ مردمان و جسارت در چَپاولِ سرمایه های ملّی در قالبِ اختلاس و احتکار و غارتِ بیتُ‌المال و کمفروشی و گرانفروشی و انواعِ رنگارنگِ تقلّب در جامعه ی اسلامی و انتقالِ این سرمایه ها به بانکهای خارج از کشور ، توسطِ تن پرورانِ غارتگرِ مزدور و یا فوقَش مُصادره ی اموالِ بازپس گرفته شده به سودِ دولت و به ضررِ ملت و کاهش که نه به زیرِصفر رسیدنِ قدرتِ خریدِ مایحتاجِ اولیه برای مردم و پُرکردنِ جیبِ برخی اَشقیاءِ پُشتِ میزنشینِ مُفت خورِ کج کُلاه باحقوق های آنچنانی و رِباها و کلان سودبَری های بانکداریِ مثلاً اسلامی و گاهی هم جَعلِ مدارکِ دانشگاهی برای اَخذِ پُست های دولتی و مقام های کُرسی هِیبتی و .... کُلّاً فسادِ واضحِ دستگاههای درگیرِ دولتی و به (کالا و اَبزار و بَرده) بَدَل گشتن ِ صنعت و دانش پژوهی و علم و صاحبانِ واقعیِ آن دردستِ این ناجوانمَردان ؛ حرکت به سمتِ برملا شدنِ چالش های وَراقومی - ملی یعنی خُشکسالیِ فراگیرِ حَیاتِ بشری و تمدنها لای چرخ دنده های کُنوانسیونِ حقوقِ بشرترتیب دهندگانِ بی عملِ سیاستمدار در دور گشتنِ مضاعف از معنای زندگی و فاصله گرفتن از خدا و رویکرد به سمتِ نِهِلیسمی وحشتناک در دنیایِ معاصر و چندقطبی شدنِ جامعه و کشور با هبوطِ دستاوردهای آموزشی و فرهنگی در دانشگاهها و مدارس ؛ و حَربه ی ناتمیزِ پایتخت گِرایی (تمرکز امکانات رفاهی در بَخشِ تجمّل نشینِ تهران و برخی شهرهای مرکزیت محور) و توسعه ی بی رَویه ی حاشیه نشینی در حومه ی شهرها و منجر گشتنِ این پدیده به مسائلِ عدیده ی بُروزَش در حوزه ی پزشکی و محیطِ زیست و نامدیریتی در بازیافت و ازهمه مهمتر ((کودکانِ کار)) و هرآنچه ظلمِ چنین آشکار ... باعث می شود تا انسان به یادِ آیه ی هفتاد و شش سوره ی انبیاء (ع) یعنی اصطلاحِ (کرب العظیم ) و بَلای خانمان سوزی به نامِ روادانستنِ ستم درلباسِ خدمت ؛ بیافتد و تنها به خداپناه ببرد و جز وظیفه ی آگاهی بخشی در رسانه ها و سایت ها و هوشمندسازیِ جَهتِ افکارِ روشن دراین تَشَتُّت های ملال بار ، کاری از پیش نمیتوان بُرد مگر به همیاری و وحدت که شما شاعرِ اندیشمند و آگاه در این دلگویه ی ناب تان بابکارگیریِ واژه گُزینیِ خوب و بهره وری از پتانسیل های شعرِ سپید ازجمله کوتاهی و بلندیِ سطور و آزادیِ بیشترِ قلم از بندِ بحور ؛ با پرداختن به شیوه ی زبانِ امروزی و محتوای اجتماعی ، توجه مخاطب یاهمان خوانندگان را به اصلِ مطلب یعنیِ دغدغه ای به نام (( دعوتِ همگانی به بیداری وجدان)) جلب نمودید و اثری قابل تامّل و ارزشمند را زیبانگاشتید .

به جهت دیر آمدن هایم از یکایک اعضای محترم سایت ، عذرخواهم و از لطف تان سپاس.