جریان

گاهی تو می روی که بدانند بعد تو
آب روان اسیر به چنگال خاک نیست
گاهی سکوت می کنی و محو میشوی
وقتی برای حرف دلت گوش پاک نیست

گاهی به آرزوی خودت می زنی لگد
تا استخوان نازک امید بشکند
گاهی به اعتقاد خودت سنگ می زنی
تا که یقینِ شیشه ی تردید بشکند

در آبروی رفته خود غرقه می شوم
تا با روانِ جوبی اَم از شهر بگذرم
دیگر هوای چشم کسی نیست در دلم
دیگر صدای پای کسی نیست در سرم

در انتهای روزنه ی زنده ماندم
باشد که شخص محترمی هُل دهد مرا
از زندگی میانه ی مردم بریده ام
گل می خرم برای مزار فرشته ها

تا در دو گوش خواب سماوات پر شود
آوای خسته ایی که زمین گیر می شود
من زودتر از آنچه که باید شکسته ام
تو، زودتر اگر نرسی دیر می شود

یکباره در میانه شعرم پریده ایی
بین چهار پارگی اَم، بین رفتنم
بازیگر تمامیِ این ماجرا تویی
بازنده تمامیِ این ماجرا منم

می خواهم اعتماد خودم را لگد کنم
افسار من که دست دل بی صاحاب نیست
قلب مرا تپش به تپش زیر خاک کن
این چهار پاره ی تَرَکیده حباب نیست

حالا دو دستِ محترمت را جلو بیار
اینجا برای هردوی ما جای خواب نیست
یک انبساط یک هل کوچک و بعد هیچ
خاکی برای ماندن جریانِ آب نیست