کفش هایم هر روز،زیر برف ،غصه می خورند

درودها جناب آقای کریمی عزیز!
چون می‌خواهید شعرتان نقد شود،نکاتی را یادآور می شوم.
مصراع اول شعر با مصرا‌های زوج دیگر هم قافیه هستند؛پس می‌توانید قالب شعرتان را غزل بنامید.
اما غزل باید بر وزن باشد. آنچه که معلوم است،شعرتون موزون نیست و نیاز است که، حتماً با فراگیری «عروض و قافیه» بر وزن شعر بگویید. وزن همان ریتم و آهنگ است که در کتاب عروض و قافیه سال چهارم انسانی به آن پرداخته شده وشما می توانید یاد بگیرید.
و اما شعر، علاوه بر اینها باید از نظر ساختار نحوی و معنوی، سالم باشد. و دارای پیام باشد. در همان ابتدا وقتی شما می گویید« باز هم شب گشت» به جای« شب شد» از نحوی مناسب استفاده نکرده‌اید.و در ادامه میگویید«و من قطره‌قطره واژگون روی دفترم»؛ این هم نحوی مناسب ندارد؛ و معنایی هم ندارد؛ و مصراع دوم مثل مصراع اول معنی و نحوی مناسب ندارد. «تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل» زیرا که شعر کلام عادی نیست؛ با رمز سخن گفتن است، کلام خیال انگیز است و حسی و عاطفی است.که انسان از خوانشش احساس خشنودی و رضایت کند.
و باقی بقایتان.
دوست عزیز! امیدوارم،گزندگی نقد خاطر مبارکتان را آزرده نکرده باشد و در آینده اشعار خوبی از شما بخوانیم.
حق یارتان!