کنج لبانت

مرا تنها خانه ام مردمک چشمان توست
این حال خرابم از مردن دستم در دستان توست
خانه ات آباد ای ساقی خانه خرابم کردی
به یک ساغر مرا رقاصِّ در می خانه ات کردی
ره می خانه را ببندید که جز من  نرود به در خانه او
منِ خَمّارِ بی باده،پریشان،هر لحظه ام بیمارِ او
مرا محکوم کردَست به کنج میخانه آن کنج لبانت
بخند تا بیافتم هزاران بار از کنج لبت روی زبانت
سرگیجهٔ طلوع صبحگاهِ بعد شرابم باش
پناه خستگی های روح سرگشته خانه خرابم باش