باران

درود. احتمالا با شما همتبار باشم ( وقتی اسم آلامتویِ نستوه به میان باشد یعنی کورد و لک و لر و ایلامی هم هست... بگذریم. نهایتا همه از یک پیکریم _ ایران _) آلامتو یعنی سرزمین طلوع خورشید... الام،ایلام،آلام،آلامتو

وقتی پای دلنوشته در میان باشد، راهِ نقد هم بنوعی بسته میشود،اقلا دل و انگیزه ای در این وادی_ دلنوشته_ باقی نمی ماند.
میخواهم،کمی سنت شکنی کنم

دلنوشته با :

نزن باران شروع میشود

کیست که بدوا، نزن باران شما را بخواند و به یادِ شعر زیبایِ بزن بارانِ آقای محمد جلالی چیمه نیفتد؟ خصوصا اگر این شعر زیبا را آقای زنده یاد حبیب هم خوانده باشد.

هرچند بعدها شاعرِ این شعر ایرادات و گله گیهایی هم در نوع خوانش آقای محبیان گرفتند ...

قصه ی سرایش این شعر به دهه ی شصت ه.ش بر میگردد یعنی حدود سی و چند سال پیش. که بنا به مناسبتی و از سر ناراحتی و مشکلاتی که برای دوستش بوجود آمده بود آن را آقای جلالی سروده بود. ظاهرا در شبی بارانی، یا بهتر بگویم غروبی خبر کشته شدن دوستش را میشنود و از شدت خشم و آلام، احساسش را به حرکت در می آورد و در آن شب بارانیِ غربت، به این ترتیب این سروده را خلق می نمایند:



بزن باران بهاران فصلِ خون است

خیابان سرخ و صحرا لاله گون است

بزن باران که بی چشمان ِ خورشید

جهان در تیه ِ ظلمت واژگون است

.

بزن باران نسیم از رفتن افتاد

بزن باران دل از دل بستن افتاد

بزن باران به رویشخانهء خاک

گـُل از رنگ و گیاه از رُستن افتاد

.

بزن باران که دیوان در کمین اند

پلیدان در لباس ِ زُهد و دین اند

به دشتستان ِ خون و رنج ِ خوبان

عَلمداران ِ وحشت خوشه چین اند
.

بزن باران ستمکاران به کارند

نهان در ظلمت ، اما بی شمارند

بزن باران ، خدارا صبر بشکن

که دیوان حاکم ِ مُلک و دیارند
.

بزن باران فریب آئینه دار است

زمان یکسر به کام ِ نابکار است

به نام ِ آسمان و خدعهء دین

بر ایرانشهر ، شیطان شهریار است.

سکوت ِ ابر را گاه ِ شکست است

بزن باران که شیخ ِ شهر مست است

ز خون ِ عاشقان پیمانهء سرخ

به دست ِ زاهدان ِ شب پرست است

.

بزن باران وگریان کن هوا را

سکون بر آسمان بشکن ، خدارا

هزاران نغمه در چنگ ِ زمان ریز

ببار آن نغمه های آشنا را

.

بزن باران جهان را مویه سرکن

به صحرا بار و دریا را خبر کن


بزن باران و گــَرد از باغ برگیر

بزن باران و دوران دگر کن

.

بزن باران به نام ِ هرچه خوبی ست

بیفشان دست ، وقتِ پایکوبی ست

مزارع تشنه ، جوباران پُر از سنگ

بزن باران که گاه ِ لایروبی ست
.
. .

بزن باران و شادی بخش جان را

بباران شوق و شیرین کن زمان را

به بام ِ غرقه در خون ِ دیارم

بپا کن پرچم ِ رنگین کمان را

.

بزن باران که بی صبرند یاران

نمان خاموش ، گریان شو ، بباران

بزن باران بشوی آلودگی را

ز دامان ِ بلند ِ روزگاران

خیابان سرخ و صحرا لاله گون است

بزن باران که بی چشمان ِ خورشید

جهان در تیه ِ ظلمت واژگون است




شما می توانید با اندکی کوشش،این مطلب دلنوشته را به سپید تغییر دهید. سپید یعنی خلقِ صُوَرِ خیال.

مثلا این چینه:

(نزن باران شاید چشمه‌ی خاطری در اینجا خشکیده باشد!
شاید در این حوالی با تُ بغض برکه‌ای دوباره بگیرد،برکه‌ای که راهی به دریای چشمانت ندار)

صور خیالش قابل بحث است. بغضِ برکه ای دوباره بگیرد... بغض که بگیرد ابر می زاید و باران و اشک تولید میشود که شما با حالات دلپسندی آن را واگویه نموده اید.
هرچند بنده بین این نوع دلنوشته و سپید و مشتقاتش فرقی نمیبینم و همه ی آنها را دلنوشته می دانم.
ولی اگر انصاف باشد بایست از این رهگذر نیز قلمی گیرانید و چرخانید.

این نیز می توانست برای خودش ادعایی داشته باشد:👇


(در من
راهی منتهی به ساحل چشم‌هایت نیست)


کم از سپیدها ندارد.
حتی طعنه به آنان هم میزند


یا:



(در من بسامد نبودنت) چه تعبیر زیبایی.
طباق ایجاد شده است . حرکت رفت و آمد و پشتواره اش نیامدن.



باید روی این واژگان و نوع چینش و طرزِ بهره گیری از آنان و ریتم دادنها و صورخیال زادنها، بیشتر کار کرد. تا از حالات دلنوشته ی مرسوم خارج گردد و شاید،پایدارتر باقی بماند.


موفق باشید.