انسان لال

انسان لال
ای دیوارها
من
تحمیل شعرم
در آزادی
به گوش‌ها و چشم‌های بسته
در امتداد ورم کرده‌ی بود
صفحه‌ای خیس و کبود و خموش
عمود ایستاده نگاه می‌کنم
به شعور
منفعل
جز از کلمه هیچ نبود
من آن دُرّ کلامم
در فوران آتشفشان
که جرأت بیانش بود
نه در این فراگیر زندان تفرقه...
شاید روزی زایید
این ققنوس
جوجه‌گربه‌های خویش را
که شیرهای طلایی با پرّ عقاب شدند
در آسمان فردای دماوند
آبی نیلگون
که امروز شعور لای دیوار است
دیواری پر+چین مانند آیین
که آجرهایش با انگشت اشاره
می‌گویند:
هیس خموش
بی‌خودی مخروش...
برای عاقبت خودت می‌گوییم
ای روح مانده لای سیم+آن