فال

هرسال این روزا زمین برعکس میره

انگار با اشکای تلخت مست باشم

وقتیکه راهت با نگاه من یکی نیست

ترجیح میدم تا ابد بن بست باشم

هرسال فالت توی فنجونم میفته

من هفت قرنه توی این زندون اسیرم

دستات کابوس من و تنهاییامن

وقتی که مشتت وا بشه از دست میرم

من هفت ساله چشم میذارم که یکبار

چشمم به اقیانوس چشمای تو واشه

خورشیدو با کبریت روشن میکنم تا

یک بار هم قانون دنیا جابجا شه

یکبار هم پشتت که خالی شد بفهمی

اینجا برای تکیه دیواری نداره

این مرد از اون اولش بیخونه بوده

تخریب یک آواره که کاری نداره

ترجیح میدم برنگشتن قسمتم شه

وقتیکه دور خونه ی قلبت دری نیست

من از همون راهی که رفتی دور میشم

گاهی میانبر

راه چندان بهتری نیست