مثنوی درد

مادری چشم به در دوخته بود

انتظاری جگرش سوخته بود

خانه سرد وسکوتی زفراق

همسری دلزده از مهروصداق

کودکی غمزده وبی شروشور

خانه ساکت به مثل حالت گور

دل او گرچه دلی بی کین بود

غم برای دل اوسنگین بود

پدرک درپی عشق وهوسی

محولبخند زن بوالهوسی

غافل ازمادرو کودک  شد او

مایه ی عقده ی طفلک شد او

عشق وآسایش ایثاروداد

سوی آن بوالهوسی داده به باد

دلِ همسر چو تنوری جانسوز
میپزد نان غم و غصۀ روز
پسرش کینه به انبانه زند
نفرت از کار پدر چانه زند

خود بخوان آخر این قصه ی سرد

شرح احوال زن وکودک درد
درد این مثنوی از علّت ماست
این جدایی همه از غفلت ماست