زن

باید صنوبر های
 زخمی را ببندیم
زخم بندهای کهنه اش را 
دور ریزیم
هرسال زخمی 
می زنند بر پای لنگش
باید به تیمارش 
ره دشمن ببندیم
هرگز کسی بیگانه
 را دشمن ندانست 
وقتی درخت از هیزمش
 دست تبر ساخت
ما مردمان از جنس خود
 صد ضربه خوردیم
ما از خودی؛ پیشکش برای 
مرگ بردیم
زنها همیشه بدترین 
هم جنس نبودند
با جنس خود در یک 
نبرد سخت بودند
از دور یارندو 
 در نزدیک دشمن
با سایه های روی دیوار 
خورده اند بند
تا آینه ها را به وقت
 تیره روزی 
پوشانده اند 
تا انعکاس مات لبخند
زنها حسادت را
 اگر از خود برانند
رنگ لعاب چهره 
را از رو زدایند
بی هیچ تردیدی 
جهان آسوده باشد
فرصت کند 
تا رخت آرامش بپوشد
از مکر زنها پیکرش 
فرسوده گردید
چندین هزار سال است 
هوا آلوده گردید
افعی هر کس 
در درونش خواب گردد
دنیا هوایش بهتر از
 هر خواب گردد
رویا شود کابوس هر
 شام سیه فام
غرق خوشی گردیم 
نه آلوده به آلام
باید صنوبرهای
 زخمی را ببندیم
در سینه بر آلام
 زخم کهنه مرهم
باید جهان خویش
 سبزینه سازیم
باید به " زن بودن " 
بر خود بنازیم
از عصر های
 بردگی  زن بود کمتر
زن باورش شد
 با کمیت های برتر
عصر جدید آمد
 هنوز ما برده هستیم
آزاده در ظاهر ولی
 از پا نشستیم
زن با زن از اول برابر 
چون کرامت 
اما به وقت مرد بودن 
زن فضاحت 
در نابرابر بودنش
 بس حکمت آمیخت
در بازی عرف و
 شراع دین  عداوت 
مردان نوشتند تبصره 
زن  برده ی ماست
تنها برای دلخوشی
 هم سفره ی ماست
مثل غذای 
لازم و ملزوم  هستیم
مثل شبانی که
 گله دار ست جستیم
باید به وقت و ساعت ما
 کوک گردد
زن مادرست 
باید فدای
 کودک معصوم گردد
مادر شدن تنها حریم 
خوب  امن است
این نابرابر بودن ما
 طبل جنگ است
اینها همه حرف دل ما 
بردگان بود
در ظاهر ارباب جهان 
 خفتگان بود
ما را خدا زن آفرید
 نام خودش داد
حی ایم و زنده ... 
زنده و زایندگی داد
مردان بدون ما 
جهان را کشته خواهند
از مردن و میراندگی و
 مرگ آیند
26آذر99 
آذر. م