دامنه ی نیلگون

دامنه ی لاله گون

کو خنجریکه نقش ستم را بخون کشم
آه از نهاد و ناله ز جان ها برون کشم

چون شعله ای که از تب سوز شراره اش
آتش به اوج بام و بری نیلگون کشم

از بیشه زار صدق و صداقت جوانه را
در لابلای مانده به سِحر و فسون کشم

با همرهان عرشه به امواج آرزو
لنگر به سمت ساحل شهر جنون کشم

ای عشق بی ترانه تر از ما که دیده ای؟
تا نقش همتش پی این چند و چون کشم

از خون دل به اشک ندامت سحرگهی
پیمانه ای به دامنه ی لاله گون کشم

حق با منست، یا که اجازت نمی دهی؟
فریاد ها به کنگره ای بی ستون کشم

باید به خاطر دل مجروح بی کسان
آلاله ای نهفته به غم واژگون کشم

گر مدعی به قول و قرارش وفا نگرد
شاید بِاَشک دیده بسویش قشون کشم

تاوان نمی رسد به کس از عمر رفته ای
باید که داد فرصت خود را کنون کشم