شعر کوتاه

به نام خدا
امروزه شعر كوتاه با هر اسم و در هر قالبي كه باشد طرفداران خاص و عام خودش را دارد. شعر کوتاه چندسالی‌ست که مورد استقبال قرار گرفته و سريعا هم جا افتاده است ( به دليل پيشرفت تكنولوژي و كمبود وقت)
اگر شعر را شعله ور شدن احساس و خیال بنامیم، پریسکه؛ (جرقه ي آتش در ادبيات باستاني، جرقه ناگهاني )بخش کوچکی از این شعله می باشد که یک لحظه در ذهن روشنایی کوچکی را ایجاد می کند و تا مدتی ذهن را درگیر میکند. میتوان گفت پريسكه اسم و قالب ايرانیزه شده‌ی هايكو؛ شعر ژاپن است که البته از نظر تعداد هجا کمی با یکدیگر فرق دارند. در سالهای اخیر با یک پراکندگی در حوزه شعر کوتاه مواجه بودیم و هرکس به فراخور ذوق خود نامهای مختلفی را مثل: چامه، چامك، سپيدك، هاشور و... برای اشعار کوتاه فارسی میگذاشت که هیچ کدام تمام کننده نبود تا اینکه مهمان ناخوانده اي به اسم هايكو وطنيزه شد و نام اصيل به خودش گرفت. پريسكه شبيه هايكو میباشد اما صرفا هفده هجا نيست و گاه بيشتر از سه سطر است. در چنین قوالبی میتوان با یک تصویر و چند نماد خیلی كوتاه و مختصر و مفید، عميق ترین پيامها را رساند. در واقع در عصر فست‌فودی این قالب کوتاه خود غنیمتی‌ست چراکه امروزه اشعار طولانی خیلی طرفدار ندارند و مخاطبان ترجیح میدهند وقت ارزشمند خود را صرف خواندن شعرهای کوتاه‌تر کنند تا اینگونه صرفه‌جویی کرده باشند. در آخر به دوستان پيشنهاد ميكنم هرازگاهی سراغ شعر كوتاه بروند و ذوق خود را در این زمینه هم امتحان کنند. به‌نظرم برای هر شاعری سرودن چند شعر کوتاه لازم است. به هرحال سرودن شعر کوتاه نیز حال و هواي خاص خودش را دارد. يا حق.