مومیایی

سلام
برای واکاوی شعر نیاز به بررسی کلید واژه شعر «مومیایی »می باشد که اتفاق بدرستی عنوان شعر انتخاب شده
مومیایی جلوگیری از فساد اجساد انسانهای مشهور،و بزرگ نظیر پادشاهان و سرداران و دانشمندان و ....است که از تجزیه و فنا در امان بماند
اما چه دلیلی دارد که،شاعر خود را مرده و مومیایی می پندارد در پایان دلیل مرگ،را بیان می کند غیاب و عدم حضور،و دوری نگار و رنج این پیامد و درد انتظار را عامل مرگ می،داند:
در این هوای نیاز
چشمهایم را به تو هدیه می دهم
تا ببینی
چقدردرددارد
جهان بی حضورت
و شایستگی مومیایی شدن جسدش،راهم مربوط به ارزش وجودی او در زمان حضورش می کند به عبارت زندگی و ارزشمندی را محدود به دورانی می کند که او حضور،داشته و حتی،دوران کودکی را از این زمان با عبارت گاهی کودکم مستثنی می کند

پژمانِ عزیز _ اگر قسمتِ اولِ سروده:
«دلم برای خودم تنگ شده » بصورت آهنگینتر میبود و فرضا یک خواننده هم آن را میخواند، اولین شخصی که به شما معترض میبود و پایِ حقوق معنوی و حق مؤلفین را به میان می آورد، آقای محمدعلی بهمنی هستِش.
آنجا که میگوید:

«گاهی دلم برایِ خودم تنگ میشود »
همین شاعر، پیشتر برای ترانه ای که زنده یاد حبیب از ایشان خوانده بود مصاحبه هایی داشت و تشرهایی زد.

پژمان جان و دوستان گرامی حتما نسبت به ادعاها و مواردی که برای خواننده ای مثل حمید هیراد پیش آمد و بحث مالکیت فکری و تغییر در اشعار ولو ناخواسته و حقوق اشتقاقی و ضرورتِ توجه به این دغدغه هویداست،مستحضر هستید ( باید حواسمان کاملا جمع باشد،چرا که با زحمتهایمان و یک سهل انگاری یا بهتر بگویم یک بدشانسی ممکن است اثرمان اشتقاقی و انشقاقی معرفی گردد و در سایه یِ اثر دیگران،گم شود)

در این خصوص و بحث مالکیت فکری، خوشبختانه همین دغدغه ها و همین توجهات و طرح دعاوی حقوقی داخلی و فراملی باعث گردید که سرانجام در سال 1970 م سازمان تخصصی تحت عنوان حقوق مالکیت فکری ایجاد گردید (1970تا1974.)
هدف از نگارش و آوردن مقدمه فوق به این برمیگردد که همگی بدانیم و توجه داشته باشیم که چقدر ارزش و منزلت حقوق معنوی و مالکیت ایده..مهم و ماناست
حال سر صحبت و از باب آشنایی دوستان باید گفت که هرشخصی وقتی اثر یا شعری خلق نمود فکر و اندیشه ایشان باقی و دارای اهلیت و حقوق مادی و معنوی تا سالهای متمادی برای خود..خانواده..و حتی آن جامعه خواهدداشت.حقوقی که دارای شناسنامه ارزش و شناسنامه هویتی فکری آیندگان خواهد بود
بنده نه فقط در این سایت بلکه همواره از طریق رسانه ها شنیداری و دیداری و سایر موارد متاسفانه شاهد بوده ام که فلان اثر فلان کتاب فلان شعر مورد سرقت ادبی و یا انشقاق و تغییر موثر واقع گردیده که این امرنه فقط چیزی به داشته های شخص اضافه نمیکند بلکه همین کار باعث سرخوردگي صاحبان ایده و باعث انسداد و پویایی آثار فاخر بعدی خواهد گشت.( بحث بنده کُلیست و یک دغدغه است و ارتباطی با شعر مستقل و زیبایِ پژمان ندارد. فقط یک درد و صحبت کُلیست شاید هم گوشزدی دلسوزانه اول برای خودم و دوم برای دوستان باشد)
متاسفانه چند وقتیست در جاههای مختلف شاهد بروز این پدیده مذموم اجتماعی هستیم که نیت آن چه جاهلانه و یا آگاهانه....پتک سنگین بی مهری و سقوط اخلاق فرهنگی و جلوگیری از کارآمدی ایده و فکر خلاق است.
در هر روی دوستان عزیز فکر خوب حمایت میخواهد زحمت و تلاش هر شخصی عزت و اقتدار فرهنگی در سطح ملل ایجاد خواهد نمود..شعر دزدی..سرقت عامدانه یا ناآگاهانه اثر دیگری فقط و فقط عقب گرد به نابودی و سرخوردگی صاحب اثر را بدنبال خواهد داشت...دست زدن به چنین شیوه ای و کسب پرستیژ متقلبانه تاوان و مجازاهایی بدنبال داشته و سرافکندگی بعدی در پی خواهد داشت
بیایید خودمان باشیم..
مضافا اینکه نمونه های سرقت و اینچنین اعمال موجود میباشد...و امیدوارم زین پس برای همیشه خودمان..خودمان باشیم.


بهانه یِ وجودم
را از آیینه ها
میگیرم

این بخش از سروده یِ پرمفهومتان من را به یادِ شعری از مولانا بُرد:

این جهان کوهست و فعل ما ندا
سوی ما آید نداها را صدا

پژواکی از رفتارها و کردارها و گفتارهایِ آدمیست که هم آقای بدری و مولوی از همین افعال و اشیاء و واژگان و تجاربِ در پستو مانده و برونی و درونیِ آنان را شناسانده اند

که شاید یک من
به من برگردد ( بازگردد)

قریب به شعرِ اردلان سرافراز و صدایِ جاودانه یِ فرهادِ بزرگ،گرچه به زبانِ محاوره ای واگویه شده است:


می بینم صورتمو تو آینه با لبی خسته می پرسم از خودم
این غریبه کیه از من چی می خواد ؟
اون به من یا من به اون خیره شدم
آینه می شکنه هزار تیکه می شه
اما باز تو هر تیکش عکس منه
عکسعا با دهن کجی به هم می گن
چشم امید و ببر از آسمون
این غریبه،کیه؟ از من چی میخواد؟

__________________________
برایِ امشب تا همین جا کافیست
این دست اشعار چیزی برای گفتن دارند

درود بر شما


عیسی نصراللهی

با درود بی مرز و عرض ادب و احترام ...

جناب بدری گرامی و بزرگوار
با شعری سرراست ، روان و خوش ترکیب رو به رو هستیم که در بازنمایی درونیات شاعر بسیار موفق بوده است اما خالی از لطف نیست که دلایل این سرآمدی را دقیق تر نگریسته و بازگو کنیم ؛
نزدیک بودن زبان اثر به زبان معمول مخاطب امروزی و عدم اصرار شاعر بر سود جستن از کلمات غیر معمول و دیریاب که منجر به فاضل نمایی شاعر گردد .
استفاده به جای شاعر از کلمات قصار و ضرب‌المثل که با دیگر کلمات ترکیب شده که هم معنای قدیمی را دارند و هم دلالت بر مفهومی تازه که شاعر از این ترکیب ها آفریده است .
استفاده از کلماتی که در هنجار ادبی ایران غالبا در یک معنای خاص به کار رفته است در همان معنا این جا نیز حضور دارند مثلاً آیینه که در ادب فارسی همیشه اشارتی ست به گذشته های دلخواه و ایام شیرین پشت سر گذاشته شده برای شاعر دارد .
شاعر زمانی که از بازیافتن آن ایام که حقیقتی دلچسب هستند و بر واقعیت وجود او دلالت دارند دچار یاس می شود و در ادامه فضای شعر تاریک شده و به شب‌های تیره جای روشنی های آیینه را می گیرد .
با خستگی مومیایی شدم ؛
ذکاوت شاعر در این ترکیب آشکار می گردد چرا که « با خستگی » دو معنای جدید می آفریند اولی آن است که این کلمه را به عنوان قیدی برای بیان حال شاعر در نظر بگیریم و دیگری که از نظر من بسیار شاعرانه است این که عمل مومیایی شدن شاعر با ابزار و ادواتی به نام خستگی انجام می شود .
در چند سطر پایین تر و کلمه خیالت نیز دقیقاً وضعیتی است چنینی دارد که اگر خیال را در ارتباط با معشوق در نظر بگیریم معنای آن خیس نشدن آن چیزی که معشوق به آن می اندیشد اما معنای دوم که دوست ترش می دارم به خود شاعر بازمی گردد که نمی خواهد خیالی که از معشوق در ذهنش شکل گرفته است خیس شود و این نوع کاربرد خیال در ادب فارسی مسبوق به سابقه است .
هدیه دادن چشم ها به معشوق اگر چه در ظاهر به معنای مالکیت قطعی معشوق بر عاشق است اما باز هم رندی شاعر عیان می شود بدان روی که چشم ها را هدیه می دهد تا معشوق میزان درد حاصل از گریه ها را بچشد که البته گریه خود می تواند استعاره ای باشد از شعر گفتن ، شعر تنها جایی ست که به حال خندیدن ات می توانی گریه کنی و میزان درد بی معشوق ماندن را به وضوح ببینی و ادراک کنی .
در همین هوای ...
به کار بردن واج آرایی در طبیعت کلام به گونه ای که مخاطب احساس نمی کند شاعر از عمد و برای زیباتر شدن آن را آفریده است بلکه نیاز کلام است که باعث همنشینی این کلمات می شود و ناخودآگاه آرایه ای بدین زیبایی می آفریند .
حرف آخر اما آن که این شعر جای بیشتری برای بررسی و واکاوی دارد که دوستان از پیش زحمت اش را تا حدودی کشیدند که البته هنوز این شعر شریف حرف های زیادی برای گفتن دارد .