مردانخدا

در پشت زمان مردمان چو شمع آتش پروانه بودند
جنسشان از خاک بود ولی از نور مرجانه بودند
گذشت را شیوه خود از مردم پر وری مردانه بودند
بساتی ساختنداز صداقت محرومن را هم ناله بودند
ز بوستان خدا سجده بر گندم زار کردند
معراجی از دعا در اتگشتری از عقیق دل آن داده بود
مقدس مرکززایش زمین را جای امن دانستند
دانش توهید را ز نسلان امانت برده بودند
در چشمه خاک تواف کعبه کردند تا شهادت
خورشان هم چو باران در شب تار زمستانشیر بودند
جهانی معنی شداز معمای دلیری
چو مردا ن خدا با عدل علی میزان بودند
آنانی که خورشید به آنها غبطه خورد
چو از خورشیدبالاتر نظر انداخته بودند
از روزن دل با چشم نور ه خدا را فاش می دیدند
با مهربانی پای درخت عدل خون تر ریخته بودند
در سینه دشت می دویدباسینه ای پیوسته عاشق 
به آهنگ لحظه رقسیدندزآن سوسنی که شب چیده بودند