تپش های ماه

آوارِ خستگی، آوارِ شانه ها، خستگیِ شانه ها( شانه یِ ممتدِ خیال). خسته یِ روزگار. اینها بر تناسبِ واژگان و معانیِ ممزوج بسته شده اند
در قیرِ این شب جا مانده ام... در واقع اگر جا مانده بودم، می آمد زیباتر میبود
قیرِ شب ( تشبیهِ بلیغی ست که به سروده رونق داده است) با ادات تشبیه و وجه شَبَهی که مجهولند ولی هستند!

و من در تاریخِ شبِ مردگان گم گشتم... اگر گم شده بودم می آمد بهتر میشد
یا
در تاریخ شب مردگان گم شدم

اساسا تاریخ را به گذشته میشناسند به رفتگان و تجربه نشدنهایِ دیگر. تاریخ را مردگان بهتر معنی میکنند اصلا صاحب تاریخ اند.
بین تاریخ و مُردن تشابهیست. گو اینکه تنها آنان به تجربه آموخته اند( زنده گان بی تاریخ اند. ناآزموده و در کمینگاه)
شبِ مردگان یک عمقِ سیاه و بی بازگشت است که تنها وجه یِ قابل تأملش،سکوت است و تفکر و دوباره سکوت.
بینِ شب و سکوت و مُردن مراعات نظیریست که به تاریخ گِره خورده است.

پگاهان،مرغی خوانْد،زایش آمد و زندگی به پا و آفتابی سپید گشت
ماهِ سپیدتر را میبلعد و از آن شِکم زایی اش،شبِ تیره به فروغ میرسد.ستارگان ریسه میبندند و تا بُن مسلح،میخندند
اینها را پدرِ رفته اش،خوب میداند ( صاحب همین امورات است)

« صدای تپش ماه را می‌شنوم
قیرسکوت مرا در خود می‌بلعد
ماه در سینه‌ام می‌تپد
مرغ‌سحر آواز برآورده »

قیرِشب به ذهن میبرد سیاهی را، ولی قیرِسکوت این قدرت را ندارد
بین قیر و سکوت چه تناسب و شباهتیست؟ تیرگی و خموشی یکانند؟ تنها در یک وجهَش : و آن هم حل شدن و فنا شدن است (چرا که تمامِ رنگها از سیاهی اند و به سیاهی میروند به اساسشان که همین رنگِ مقدس است تعلق دارند این است که مطابق سروده ی شما،بلعیده میشوند.... سکوت چطور؟ آیا همین خصیصه را دارد؟!)
آنگاه، ماهی دیگر متولد میگردد
ماهِ
بودنِ
کدام سِحرِ سَحَر است؟

_________________

بامهر~ عیسا