من راحتم

سلام

و

اگر چه نوع نوشتن سطرها و انتخاب کلمات ساده و دم دستی در نگاه اول مخاطب را به سمت نثر سوق می دهد اما شاعر به قدری زیرک است که ریتم موجود در کلمات اش که گاهی تبدیل به وزن نیز می شوند ، شعرش را از خطر منثور شدن نجات می دهد و در انتخاب قالب نیز با برگزیدن ﴿ آزاد ﴾ بار دیگر این زیرکی را نشان می‌دهد چرا که شعرش در بین سپید و نیمایی شناور است گاه با ریتم و موسیقی درونی اش پهلو به پهلو با سپیدهای ماندگار می شود و گاه نیز با موزون کردن کلام یاد نیمایی های فخیم را زنده می دارد و در این میان آن چه بیش از همه جلب توجه می کند این است که با وجود این شناور بودن چرا شعر آسیبی نمی بیند و مخاطب هنگام خواندن اش سردر گم نمی شود ؟؟
اول آن که شاعر با گنجاندن چند غافل گیری شیرین در شعر اجازه رفتن ذهن مخاطب به هرسوی دیگر نمی دهد و گوشت چرخ شده و چای در حیات خلوت و البته چرم کلفت از همان گروه ترکیبات شگفتی ساز هستند .

دوم آن که هیچ گاه شعر از تک و تا نمی افتد و حتی به قیمت خودستایی های همراه با اغراق که در مکتب واسوخت باب شده است ، جنبش و حرکت در شعر وجود دارد و هیچ گاه سکونی به شعر دست نمی دهد و این میسور نمی شد جز با برگزیدن هوشمندانه ی افعال و زمان آن ها از سوی شاعر که مضارع اند و مستقبل ، این حرکت را جان بیشتری می بخشد.

نکته ی دیگر لحن بسیار خودمانی و صمیمی شاعر است که باعث می شود مخاطب از همان آغاز با شعر همراه شود و همزات پنداری می نماید با شهر و شاعرش که در این مرحله شعر دیگر از آن مخاطب می شود و شاعر نیز مخاطب شعرش.

یکی دیگر از زیرکی های شاعر که بسیار زیرپوستی رخ می دهد آن جاست که به جای آن که بگوید من از امثال من استفاده می کنند تا در ادامه فعل را جمع ببندد و با این جمعیت مخاطب را هر چه بیشتر به میدان داری در شعر وارد نماید .
نکته آخر اما این است که اغراق های به کار گرفته شده در طول شعر هر کدام تصاویری را در خویش دارد که بالفور ذهن خواننده را دعوت به تجسم می کند و از سطح و رونما او را به بطن و محتوی رهنمون می سازد .

حرف آخر اما آن که بی گمان اگر شاعری سلیقه و ذائقه ی مخاطب را تشخیص دهد که جناب راستگو دقیقا از این دسته هستند ، اشعارش بسیار بر دل خواهند نشست و قدرت این تشخیص به سادگی حاصل نمی شود و جدای از مطالعه به هم گامی و هم کلامی شاعر با مخاطب اش در دنیای واقعی نیاز دارد و بی شک این قدرت بسیاری از شاعران را بی نصیب می گذارد چرا که با خودبرتر بینی که طبیعت شعرا ست و اگر مهارش نکنند ، ایشان شاعر را مهار می زند ، از مردم دور و دور تر می شوند و در دایره ای وهمی که دور خویش کشیده اند از جمع مخاطبان دور مانده و این جاست که به جای سرودن شعر به فلسفه بافی های پر از ادا و اطوار دچار می شوند .