عرفان

لبانت مر كزه عرفانی از شعر تر تو 
دوچشمانت چو دشت لاله زار از خاکه منظر تو 
شمیمت برده روح از نرگس مست زمستان 
ز دل داده گی گیرم گلاب ز آن شیشه از انور تو 
نگار مهه جبین غمزه نهان کن 
اسیرا نی در این دیر که جان گیرند نهان از پکر تو 
همای معرفت خاک ره توتیای چشم زیبا
که مهه روی نشان ز آن خال معبر تو 
گر بمانی در نمازم بوی اختر می برد عیار جانم
صفای دل بری آنست کمند ابرو پیشانی بالا بر تو
دل داده ای دل داده را به خلوت می بری جان 
دوست دار رسم کریمت ز دامن مرحت دار تو 
هر مکانی با منی بوی جوانی می دهی 
دریغا رفت عمر که باشم پی بازی به بازارتوس