این سی و پنج بیت

درود بر شما استاد استکی گرامی
از لطفتون سپاسگزارم،
حرفهای طولانی بنده را خواندید، لطف کردید و ممنونم.
بله توجه شما استادان بزرگوار، آموزنده، انگیزه بخش و همینطور مایه ی افتخار بنده ست.

دروداستادبزرگوارم
استفاده کردم ازکلاس درستان

با عرض سلام، احترام و درود بسیار محضرتان استاد گرامی جناب عسکرزاده
از لطف و عنایت شما به نوشته هایم بسیار مسرور و سپاسگزارم.
استاد بزرگوار، انگار بهارِ جوانی تبدیل شده است به خزانِ جوانی، و خزانِ پیری تبدیل شده به بهارِ پیری! چراکه در کاروان جوانان گاهی خبری نیست جز خزان!
در هر روی، هم از چهره و هم از قلمتان که در شعرهای زیبایتان آشکار است، جوانی و بهار خودنمایی می کنند.
مایه ی لذت و مباهاتِ بنده است که ادیبان بزرگواری همچو شما نوشتارم را از دیده میگذرانند.
همچنین از بزرگواری تان و گردآوری عباراتهای بکار رفته در شعر و کمک به بنده در برطرف کردن کاستی های آن بسیار شوق زده و سپاسگزارم.
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
در بخشی، سعی شده واژه ی "شاهد" بصورت ترکیبِ "شاه" و "زاهد" معرفی شود.
در جای دیگر نیز، تلاش شده بطور همزمان از واژه ی "خاک" و "کاخ" که هم از لحاظ ظاهر و هم از نظر معنا وارونه ی یکدیگرند بهره برده شود.
بخاطر ضعف حقیر در دانشِ ادبیات، نمی دانم آیا این ها آرایه محسوب می شود و چه آرایه ای است؟ در این زمینه، بسیار قدردان راهنمایی شما و استادان گرامی خواهم بود.

*****
درباره ی موضوع وزن،
بله، این مشکل وجود دارد، بسیار از راهنماییتون سپاسگزارم
بخاطر این پیشنهادها نیز بسیار سپاسگزارم.
نهادن و فشردن، در "پای بنه" و "پای فشُر" معنای رقصیدن را نمی دهند، درحالیکه منظور بنده از "پای بکوب" همان "پای کوبی" به معنای رقصیدن و جشن، است. چون در گذشته ارتش های مهاجم پس از فتحِ قلعه ای مهم و مستحکم، جشن و پای کوبی میکردند.
منظور از این بخش این است که، پس از فتحِ خرابه های "(بی ارزشِ) دلم جشن و پای کوبی کن، آنچنان که انگار قلعه ی (مستحکمِ) خیبر را فتح کرده ای...
شاید بتوان اینگونه بازنویسی اش کنیم:
الف) آنچنان بر سر آوار دلم پای بکوب ...
ب) آنچنان بر سر آوار دلم جشن بگیر ...

" گرم بر خاکِ دلمْ گَرد که باز"
بله، در اینجا نیز این مشکل وجود دارد. شاید بتوان همه ی بیت را به اینصورت بازنویسی کرد:
به سرِ تُربتِ منْ جامه به تَنْ گرمْ بپوش
کآفتابِ دلم از سایه خنک تر شده است
("کآفتابِ ..." = "که آفتابِ ...")
البته کاربرد واژه ی "حجاب" جذاب تر بود.
امیدوارم با این جایگزینی، مشکل برطرف شود.
*****
احساس می کنم در بیت دوم، یک علامت سوالی وجود دارد که پاسخ آن داده نشده است! "خنده ی مستانه ی آسمان" یعنی چه؟ منظور چیست؟ به گمانم نیاز است یکی دو بیت به پیش از آن افزوده شود تا اطلاعات کافی برای نتیجه گیری خواننده فرآهم باشد.

استاد بزرگوار، از شما آموختم و از حمایت و کمکتان بسیار سپاسگزارم.

سلامی دیگر عزیز

هدف از آن یادداشت این کمترین، نقدِ شعرِ شما نبود اگرچه در بخش نقد منتشر شد؛ بلکه به‌گونه‌ای معرفی شما، و اندیشه و قلم خرامان شما بود تا دیگر عزیزان بیایند و ببینند و بخوانند تا بوی شعر را بهتر بشنوند و بدانند که شعر کلامی است موزون، آمیخته با احساس و خیال برای بیان اندیشه و عرضۀ معنا. و اگر چنین نبود دیده نازکتر می‌کردم و همۀ جزئیات سروده را برجسته می‌کردم چه مثبت چه منفی؛ هرچند که وجه منفی همان بود که گفته شد.
من بر این باورم که برای سروده‌های پیشکشی و آیینی، و نیز برای سرودۀ اولی که در جایی (در اینجا در سایتی) منتشر می‌شود، نباید نقد یا نوشته‌ای نقدگونه نوشت ولی بس‌که شعر شما، هم از نظر درونمایه و هم از نظر بیان دست‌کم برای من ارجمند و زیبا بوده است، با آن یادداشت خواسته‌ام دیگران هم این ارجمندی را ببینند و احیاناً به تماشا بنشینند و لذت ببرند و چنانچه از پنجره‌ای دیگر می‌بینند نظراتشان را ارائه کنند.
در همان یادداشت هم عرض کردم که "شعر ظرایف دیگر هم دارد که از چشم خواننده پنهان نمی‌ماند..." و منظور از آن این بوده است که زیبایی‌های ظریف دیگر هم دارد که من (عسکرزاده) ناگفته گذاشته‌ام. گرنه مگر می‌شود شعرخوان باشی و خاطرت با شعر مأنوس باشد و زیبایی‌های این‌چنین شعر را نبینی؟ نه، نمی‌شود. پس بگذاریم خوانندگانِ اشعارِ ما زیبایی‌هایش را ببینند و اگر خواستند آشکارش کنند؛ شاعر که خود می‌داند چه خلق کرده است.
برای اینکه اینها تعارف به‌نظر نیاید، عرض می‌کنم:

بیت اول: || گر / کر || گوش / کر || داغ / تب
بیت دوم: || خنده / گریه || خنده / ناله
بیت چهارم: || گلِ اقبال / غنچۀ نوبر
بین بیت سوم و چهارم: || گل ایام بهار / دور خزان
بیت ششم: || حکم (دو بار...) || دل (سه بار...)
بیت هفتم: || شاهِ دل / زاهدِ خودسر
بیت هشتم: || دستم / دست‌به‌دستِ کسِ دیگر
بیت نهم: || خار و خون و دل و صنوبر || [نازک‌آرای تن ساق گلی / که به جانش کشتم... (نیما)]
بیت دهم: || در / پیکر || در / دژ
بیت یازدهم: || در / پیکر || شور / شر || باز (نگردد) / باز...

و همین‌طور گز کُن تا پایان سروده؛ در همۀ اینها زیبایی‌هایی است که برای بیان و شرح همه باید مقاله نوشت نه یادداشت؛ و برای همین ناگفته مانده است تا دوستان، اگر بخواهند بیاموزند و یا بر این اساس همّت کنند و بیاموزانند و گرنه کوتاهی شخص من بی‌سبب نبوده، گرنه رشتۀ سخنِ شعرتان درازجان است.
قربانت

من هی می‌گویم پیرم و خزان‌زده، شما هی بگو نه! بهار از وجناتت پیداست؛ اگر چنان بود "گرنه" را تکرار نمی‌کردم

سلام استاد مهربان جناب عسکرزاده
بله حق با شما استاد بزرگوار است.
شرمنده ام از این تندروی!
امید که همانطور که فرمودید "شعرهای نخست بهتر است نقد نشوند"، سوتی های نخست نیز بخشیده شوند و این اشتباهِ خود نخواسته ی بنده به پای تازه وارد بودنِ حقیر گذارده شده، خاطر عزیزتان جریحه دار نگشته و سطح انتظارتان از مرامِ حقیر دست نخورده بماند.
به روی چشم، ایراداتی که گوشزد فرمودید حتماً البته با راهنمایی شما و دیگر استادان بزرگوار برطرف خواهد شد.
از صمیم قلب اردتمندتانم.

درود و ارادت بیکران بر شما استاد گرامی سپاسگزارم از مهرتون

درود بر شما استاد مهربان ممنونم، نهایتِ هنر حقیر اینست که انرژی دریافتی از بزرگان را متمرکز نموده و بازتاب دهم. و البته شکر که آسمانِ شعرناب، پر ستاره است و همواره انرژی بسیاری در دسترس منِ فرصت طلب اما بیش از همه، نگاه بنده به خورشید تابنده ی شماست که از بنده نوازی دریغ نمی نمایید. و قدردان و سپاسگزارتان هستم راستش رو بخواید در مرزبندی نوعِ شعر مانده ام و هنگامِ طولانی شدنش، خودم احساس میکنم که دارم از یک نوعِ شعر، استفاده غیرمجاز می کنم. شرمنده ام از این جهت سپاسگزارم از اینکه لطف کردید وقت گذاشتید و اجازه دادید جمله های این حقیر خاطر لطیفتان را بخراشد. درباره مصرعِ نهم، کاملاً درست میفرمایید، و اصلاح خواهد شد.(با اینکه از بکاربردن حروف ربط تا جای توان پرهیز می کنم) عجب عبارتِ زشتی نوشتم! زاهدِ منبر!!! زاهد اصلاً کاری به منبر نداره! شاید بشه گفت، "یکشبه شاه دل از کاخ به منبر شده است" یا اینکه همون "واعظ" رو بکار ببریم، و از حفظ قرابت معنایی با "یکشبه" بگذریم یا اینکه "زاهد" رو نگه داریم و یک صفت، مثلاً "خودسر" رو برای قافیه بیاریم: "یکشبه شاهِ دلم زاهدِ خودسر شده است" خیلی ممنونم که به این دقت شعر بنده رو میبینید از فرصتی که به بنده دادید کمال تشکر رو دارم.

"یکشبه شاه دلم زاهد خودسر شده است"
خیلی هم زیبا.

درود جناب شریفی
خیلی لطف کردید، چشمانتون زیبا میبیند
سپاسگزارم

درود بانو عباسی گرامی

درود بر شما بانو شاکر گرامی
ممنونم از اینهمه عنایتتون
لطف کردید و این همه عبارت طولانی رو خوندید. سپاسگزارم از مهرتان

درود بر شما بانو دردانی حقیقی گرامی
چشمانتون نیک دیده است، سپاسگزارم از لطفتون
از اینکه لطف کردید و این شعر طولانی بنده رو خوندید بسیار خوشحال و سپاسگزارم.

درود بر شما استاد فتحی گرامی
بسیار ممنونم از لطفتون

نه برادر شاعرم من شرمنده.دریغ از یک رگه رنجوندن ، لطف با خلوص نایاب 100درصد . آزاد باش بدید به وجدانتون .ولی نه به منظومه شعراتون که واقعا قشنگه

نظر لطفتونه، به روی چشم.

درود بیکران محضر شما استاد گرامی
ممنون و ارادتمندان هستم

درود بسیار خدمت شما آقای مازیار مهربان
بسیار سپاسگزارم از وقتی که به نوشتار بنده اختصاص دادید.
بینهایت از حمایتتان شادمانم

درود بسیار خدمت شما آقای شاه محمدی مهربان
برای توجهتون و وقتی که گذاشتید و نوشتار حقیر رو مطالعه نمودید از شما بسار سپاسگزارم.
خیلی ممنونم

درود و سلام بر شما مانای مهربانترین
لطف کردید و شعر بنده رو مطالعه فرمودید بینهایت سپاسگزارم از مهرتان.
راستش بنده از اونجایی که در خود انرژی چندانی نمی بینم در تلاشم بازتاب دهنده ی انرژی چشمه هایی همچون شما بزرگوار باشم.
و با خبری که امروز حتماً همه ما شنیده ایم، یک لکه زنگار دیگر به این آینه ی پوسیده افزوده شد.
از مهر و عنایتتان بسیار سپاسگزارم.