نامه‌ی دوم

هنوز درد زیستن دارم! 
منتظرم شبی
در لکنتِ لولایِ شعرهایم 
خاموش شوم...
مادر؛
ای دل‌نگرانِ همیشه عاشقم!
برایت می‌نویسم 
در خلوتِ رخوت‌زده‌ام...
بودنم، درد دارد؛
دست‌هایم پرحرف، 
زبانم لال!...
یارای سخن گفتنم نیست!
می‌ترسم!
می‌ترسم؛
معرکه بگیرند بغض‌هایم 
و بی‌طاقت شود 
دل مهربانت!
یادت هست
در فصلِ سکوت تبعید؛ 
درست در ساعت استخاره‌ی برگ‌ها 
برای تنهایی درخت؛
زخمه زد پاییز
بر تار و پود هستی‌ام؟
دستانم بدرقه نکرد 
نفس‌های دعا را...
و در ثانیه‌های کِل کشیدنِ
چشمانِ مستِ جغدی شوم؛
عروس واج‌های درد شدم... 
من زرد شدم!
تلخی‌ام را ببخش مادر
من در بیهودگی‌ها
در فراسویِ تلخندهایِ صامتِ لب‌هایم 
به سیمِ آخر این زندگی زدم!
دردِ خون‌مردگی بر تنم جاریست!
مهربانم!
نکند دلت بگیرد 
از این‌همه شوربختی...
راستی؛
میان همهمه‌ی واژه‌ها 
مژده‌ای برایت دارم 
فقط؛
دعا کن 
قاصدک‌ها خواب باشند...
واهمه دارم 
از حسادت‌شان 
در تکرارِ سحرهایِ فریب!...
خواستم بگویم؛
بر دلت نماند 
حسرتِ سفید‌بختی‌ام
چرا که من 
در قالبِ شعرهایم 
سپید شدم

____________________

شعر با قیدِ هنوز شروع میشود و با سپیدیِ اقبالِ دخترکی کامْ مجهول به پایان میرسد
در واج آراییِ نغمه هایِ واژگانِ لکنتِ لولایِ شعرهایِ خاموشِ شوم و دلنگرانیِ عاشقانه یِ « زخمه زد پاییز بر تار و پودِ هستی ام! » تداوم می یابد. این نغمه هایِ واژه ( نامِ دیگر واج آرایی) در کُلیّتِ شعر بسیار نمود دارد... هی می آیند و می زایند و در سکوتی می روند.
در این سروده یِ اپــــــــــــیکـــــــــــــوریسم: شعور چنان با درد عجین شده که گویی درد است که فریاد میزند، خاموش میشود و آنگاه در پگاهی دیگر متولد میشود.
در اینجا ۴ بار واژه یِ درد بر شعر سایه افکنده گویی موجودِ بالداریست که در خفقانِ قاصدکها،بر پروانه ها میشورد.
مادرش را صدا میزند و میمیرد.

عنصرهای اصلی این شعر زیستن است و درد و آمال و مادر و زایِش و ترس و عشق و یأس که چنان فرزندانی نجیب، هی سَرَک میکِشند به خویش. سرِ وعده برمیخیزند و بر شعر ورود میکنند ( بی کم و کاست). گو امتدادشان یکرنگیِ شاعرانه یِ ترسهاست.
در شیوه نمایی و ساختارِ یکدست،این کلمات بازآفرینی میکنند و ذهنِ خسته و لجوجِ خواننده را می پریشانند.
به ژانرگرایی که برسیم: هیچ ویژگیِ منحصر و فردییّتِ واضحی شمولیت ندارد ( خویش است و خویش و خویش) اینکه در این حوالی،شاعر پرسه زده و ریسه یِ توالیِ افکارش را به فراسوها برده و بر سنگی تکیه نکرده است را باید خوش دانست.
خیالِ پرنده اش( ایماژ) را به نحو اعلایی به پرواز درآورده است _ بر تلخندهایِ صامتِ لبهایش _ درست رأسِ ساعتِ استخاره یِ سکوتِ برگها ( آفرین خانمِ عباسی،خیلی زیبا رنگ آمیزی نموده ای) به ایماژگراییِ محضی درآمده و نقش آفرینی کرده است.
زبانم لال اگر دروغ بگویم
این خودش یک انتقادِ رنگین است ( خالق،به تقلید و فروغیّتِ مفاهیمِ فرخزاد، تکیه یِ مکرری داشته است)
میترسم. میترسم. مادر ( کور شوم اگر دروغ بگویم)
و زیستن و ایمان بیاوریم به آغازِ فصلِ سرد
لابه ها و گریه ها و واسوخت هایِ تکراری( بِسانِ مشق هایِ پرشوق و ناامیدیِ فروغ)
نمیشود البته آن را سرکوفت زد و ضعف دانست چرا که شاعره، بسیار زیرکانه از این دام و توجه مخاطب،گریخته است.

اپـــــــیکوریسم
واج آرایی ( نغمه یِ واژگان)
مراعاتِ نظیر
سجع و حشو و جناس
طباق ( دردِ خون‌مردگی بر تنم جاریست!)
گاه تشبیهاتی( بی رد)
ساختارگرایی
شیوایی گرایی
و مکاتبِ فمنیستی و پراگمایی در آن مشهود است


سلام ( دوباره خواندمش.... نویسا و زیبا)