لطفِ اوبر ما گزیده ،این قفس!؟

درودبرشما

درود جناب مقتدی
خیلی سروده ی زیبایی بود و از یک سو بار معنایی عمیقی داشت و انسان را به فکر میبرد .این چرایی ها و سوالهاست که انسان را زنده نگه میدارد.اینکه کورکورانه پیرو نباشیم انجاست که راهی که میرویم ارزش دارد
خیلی عالی بود
افرین به قلمتان

با سلام و درود بر شما
اول برای کسانی که چون من نمی دانستند : خشته/فرهنگ فارسی معین/(خِ یا خَ تِ) (ص .) : بینوا، بی چیز.
دوم: شعر بسیار زیبایی سرودید
آیا واقعا این جهان برای انسان و در تسلط او آفریده شده؟ اگر این چنین است، چرا یک نفر من! و یک نفر آقازاده؟!!
اصلا امتحانات و سربلندی و سر افکندگی یعنی چه؟ چه مرغی؟ چه دامی؟ چه آمدنی؟ چه رفتنی؟ چه خوبی و چه بدی؟
بر کسی که روزگارش سخت می گذرد حرف، خرافات است و بودن، درد.
در داستان شما شاید هم انسان همان مرغ است و شاید دانه، مرغ باشد.
قطعا چیزی ورای این جهان و این جسم هست (البته به نظر بنده و با توجه به درکی که در هوشیاری داشته ام) اما آن چیز چیست؟ ما فقط پیرو گفته ها شدیم. شاید هم درست باشند، شاید هم نه!!!
اما در هر صورت بر کسی که زندگانیش سخت می گذرد، این سوال قوی و قاطع و واضح، همیشه در سر است.
به روایت علمای سنی چندین حدیث با این مضامین از ابوبکر و عمر نقل شده است. من اصلا کاری با مذهب ندارم، اما این سخن ها را از وقتی که خوانده ام آرزوی من هم شده اند:
"عمر بن خطاب گفت : ای کاش گوسفندی در خانواده ام بودم که هرگاه بخواهند مرا فربه کنند تا پس از فربه شدن و زیارت دوستانشان مرا می کشتند و قسمتی از گوشتم را کباب کرده و قسمتی را خشک می کردند و سپس مرا می خوردند و چون مدفوع خارج می شدم و بشر نبودم .
جامع الاحادیث ، سیوطی ، ج۱۳ ، ص۳۱۲ / منهاج السنه ، ابن تیمیه ، ج3 ، ص131 / حلیةالاولیاء ، ابونعیم ، ج1 ، ص52 / کنزالعمال ، ج۱۲ ، ص۲۷۷"
(با منبع گفتم که بی طرف باشم و از کسی هم طرف داری نخواهم)
ای کاش هرچه بودم، درک و فهم نداشتم در مدتی که می دانم بسیار نیست، این قدر سرگردان نمی گشتم.
دورد بر شما
سخن کوتاه می کنم که طولانی شد، ببخش