آمدی

سلام

و

پیش از هر سخنی باید آمدن ات را به این سرای مجازی که مجمع شاعرانی چیره دست و اندیشه ورزانی هنرمند است ، گرامی بدارم و به خود و دوستان شادباش بگویم از آن روی که شاعری واقعی و هنرمندی جامع الاطراف را در بین خویش پذیرا هستیم ...
و اما شعر دیوانه ات :
نحوه ی ورود شاعر به ماجرا برای ام بسیار جالب است انگار که از قبل حکایتی با معشوق گفته است و به ناگاه مخاطب را نیز سهیم می کند در ادامه ی این حکایت و از وسط ماجرا شعر را می آغازد ، نوشتن از تسلط شاعر به وزن و قافیه و رعایت اصول و خلق آرایه های ادبی تکرار مکررات است به خصوص پای شعر شاعری چون علیرضا شاه محمدی پس به چیزی که از ابتدا فکر م را به خویش مشغول داشته بود می پردازم ؛
این شعر مایوس است یا امیدوار ؟؟
امیدواری تنها در فعل آمدی که آخرین واژه ی شعر است دیده می شود و باقی شعر تام و تمام از ناکامی می گوید و نامرادی و نامردمی .
به کار گرفتن افعال منفی در ردیف ( نداشت و نبود )
به کار گرفتن افعال ماضی که همیشه از کمترین میزان جنب و جوش برخوردار هستند .
قریب به نود درصد از واژگان دارای بار معنایی منفی هستند و خواننده که محض رو در رو شدن با آنان به همذات پنداری با شاعر می رسد چرا که خود خواننده نیز در چنین چاهی هست یا بوده است و ...
اگر به این عناصر توجه کنیم شعر کاملا سیاه است اما آن چه که در میان این سیاهی به یک باره برجسته می شود و آغاز امیدواری ست واژه بوسیدن است که مانند ماهتاب در ظلمات شب درخشیدن می گیرد و بعد با نگاه ادامه می یابد تا سرانجام به آمدی ختم شود ، حال نکته در این جاست که اگر شاعر فضا را تا این حد سیاه نمی کرد آیا درخشیدن بوسه و آمدی تا همین میزان که اکنون هست ، روشنگر و قاطع بود ؟
بی شک جواب من خیر است ، اگر شاعر دندان به جگر صبر نمی فشرد و در زیر بار واژگان سیاه تاب نمی آورد نمی توانست تا این حد خواننده را از روشنی سرشار کند و هنگام خروج از شعر خورشیدی به او هدیه بدهد تا منتظر ادامه ی شعر باشد ، درست حس من در پایان شعر این بود که خب آمدی و ... باز هم رندی شاعر از وسط ماجرا خواننده را وارد می کند و دقیقا در وسط ماجرایی دیگر رهای اش می کند تا امکان اندیشیدن و کشف و شهود را از او بازنستاند و این یکی از همان فوت های آخری ست که تنها شاعران واقعی بلدند ...