آدمک چوبی!

با احترام به ساحت بلند شعر و ادب ایران زمین
و با احترام به حربم ناب و همه‌ی اساتید

\"آدمک چوبی\"
عنوان درخوری‌ست برای این اثر
اثری به قلم \"علیرضا شاه‌محمدی\" در قالب چهارپاره و بر وزن:
\"مفاعِلُن فَعَلاتُن مَفاعِلُن فَعَلُن\"(بحر مجتث مثمن مخبون محذوف)
در نگاهی کلی سراینده‌ی ارجمند تن و جان آدمی را به آدمکی چوبی تشبیه می‌کند که ملعبه‌ی دست \"روزگار\" گشته.
و - روزگار - که در اینجا می‌بایست از معنای لفظی آن بگذریم و به مفهوم وسیع‌تر آن بپردازیم؛ سهمی‌است که نصیب آدمک چوبی گشته است.
و پیشانی‌نوشت آدمکی بی‌روح.
و برداشت می‌شود، این فرجامی است که عشق رقم زده است. و گواه این مطلب پاره‌ی نخستِ اثر است که سراینده‌ ریسمان عقل خود را به حکم عشق به \"دستِ باداباد\" سپرده است.
لازم است تا در باب این ترکیبِ بدیع \"دستِ باداباد\" که به زعم کمین استعاره‌ایست از روزگار؛ عرض کند که تا بحال با شنیدنِ \"باداباد\" هرچه \"بی‌خیالی\" در ذهنم تداعی می‌شد، از امروز با شنیدنِ \"دستِ باداباد\" مضاعف می‌شود.
در این اثر و در این پاره‌ها زیبایی‌های بسیاری هست و کشف آنها لذت بخش. اما آنچه که بیشتر از مفاهیم زیبای این اثر، و بیش از هر چیزی نظر و ذهنم را متوجه و متمرکزِ خود می‌کند عنوان مناسب و وزن مناسب اثر است و برای پرداختن به این مهم به پاره‌ای دیگر ورود میکنم.
در این پاره به نام \"پدر ژپتو\" بر میخوریم. و با دیدن این نام و به تبع آن، عروسک چوبیِ \"پینوکیو\" و رقص رسیمانیِ آن به دستِ عامل در ذهن‌مان نقش می‌بندد.
این پاره فقط یادآورِ کارتون \"پینوکیو\" نیست بلکه هنرِ قلم و زیرکی و توانایی شاعر - در ارائه‌ی هرچه بهترِ اثر خود به مخاطب را - به رخ می‌کشد.
به زعم کمین سراینده‌ی دانا و آگاه؛ بهترین ریتم را برای رقص \"آدمک چوبی\" انتخاب کرده است‌. آدمکی که امروز به دلیلی که عرص شد به نخ روزگار می‌رقصد.
وزن: \"مفاعِلُن فَعَلاتُن مَفاعِلُن فَعَلُن\"
دارای ریتمی‌ست که از آغاز تا پایان اثر، رقص (بالا-پایین) شدنِ آدمک را در ذهن مخاطب تداعی می‌کند.
قطعا دوستان و عزیزانی دیگر به شرح زیبایی‌های بیش این اثر خواهند پرداخت.
بنده به علت ضیق وقت به همین مقدار بسنده می‌کنم و آرزوی شادکامی و تندرستی برای سراینده می‌کنم.


با احترام
ابراهیم هداوند
۷ / دی / ۹۹

سلام بر شما شاعر
زیباست؛ "لب مریزاد" (از شادان شهروی بختیاری).

به دستِ باداباد دادن... به حکمِ عشق، شکوهِ بودنت، نتِ بدن، تپشِ چشم، هوایِ همیشگی، «نفس که وامِ تو باشد"، ضربان قلم، شعرپیشگی، موهبتِ عشق، راحتِ جانـ[ـی] (که سخت می‌بیند)، وسعتِ زجرهای بی‌وقفه، چوبِ جان، مدعیاتِ جهانِ مغز، ذهنِ آدمکِ چوبیِ خراشیده [تراشیده؟]، کشتنِ سو (نور)، جنونِ خواستن، قلم‌پرسه‌هایِ مبهم، شعرِ زخمی از غم.
این ترکیبات و تشبیهات... که بازنویسی کردم، بخشی است از زیباییهای این شعر زیبا. و گمان می‌کنم برخی از اینها تازه‌اند...
و بازنمایی برخی نکات که به زیبایی صورتِ شعر افزوده است:
آوردن راحت و سخت در یک مصراع، می‌کِشد و می‌کُشد در یک بیت، نفَس و هوا در یک مصراع، آوردن دو فعل متناقضِ "آمد و رفت" با هم...
آوردن «سو» بجایِ نور، در اینجا نشانِ وسواس و باریک‌نگریِ ذهن شاعر است. گاهی پیش می‌آید که خودِ شاعر ناخودآگاه چنین وسواسی نشان می‌دهد.
سپاس از انتشار این شعر ارجمند و زیبا.
از یادداشت عالمانۀ جناب هداوند عزیز هم سود بردم.
باشید و سوافشان بمانید.