روزگار زمین

روزگاری که زمین میخواند
نوحه بر انسان ها
و از این غربت جان کندن ها
آسمان ها به گریستن مشغول
روزگاری که نفس ها را نیست
هیچ گرمی جان افزا
بر شادی دل بستن ها
روزگاری که دروغ از هر سو
پا به پای هر زبان می آید
و چه کینه ها که دلگرم و خموش
به نوازندگی زهر آلود
و حسادت چه کند با دل و جان
و خیانت ها
چون زنده به گور میکند
و هر آدم با شور بختی تام
میزند بهر امیدی
درِ خوشبختی جان
که در این هنگامه ی ماتم شیطان
غرق در قهقهه ی ما انسان
روزگاری که چنین است و چنان
تو بزن لبخندی از سر شوق
بر روشنیه، هر چراغی سوزان
که از آن نور کسی میجوشد
و به رقص آ با خنده ی گل
و ببخش از عشق خدا
که تو را شیفته از غیر خودش کرده جدا...