دریغ و درد

همیشه در پس لحظات

خاطراتی هست

که

آغاز میشود

میدانم

 وقتی رنگ چشمانت را گم می کنم

پاییز می شوم

میدانم

درنگ جایز نیست

تنها کافی ست که

 بتوان

تورا سرود

در بارش حرفهای بارانی

و

درخشکی احساس ِ زمین

آری

می توان از تو حکایتی ساخت

در جنگل انبوه اندیشه

ودر

پشت شعرهای ننوشته

دریغ و درد

که راه ِ رفته را میل ِ بازگشت نیست

و در انتهای خارهای کاکتوس

غنچه ی  نمی روید

پس

این قدر در خیالم راه نرو

نگذار چشمانم را باز کنم

نیست شوی