سر از دست تو گیرم وایم ای دل
بَرَم پیش خدا شکوایم ای دل
خودم یک جا تو صد جا لانه کردی
چه ها کردی که من رسوایم ای دل
به دستت دادم اینک توسنم را
چنان افکنده ای از پایم ای دل
اگر دستم رود در سینۀ زار
فرو اندازمت در پایم ای دل
چه جای ماندن این جای نفس گیر
تو را گم کرده ، خود پیدایم ای دل
جوانی رفته و عمرم به سر شد
تک و تنها و بی بابایم ای دل
اسیر و خون جگر، زندانی خود
گرفته این صدا در نایم ای دل
رَوَم ساز و نوایی پیشه گیرم
نوازم ناله ی شیدایم ای دل
فراخوان داده عزرائیل از آن سو
چگونه بزم خود آرایم ای دل
نخوابم روز وشب زار و پریشان
سرو جان و تنم فرسایم ای دل
روم با سر درامواجِ خروشان
چو قایق در دل دریایم ای دل
سرم گر بشکند ، سر بر ندارم
سر افرازی کنم باز آیم ای دل
نمایم چشمِ خود را چشمه ساری
که ساید گونه ی خارایم ای دل
چواشکم خشک گردد خون بگریم
شنا درموج خون بنمایم ای دل
صُراحی سرکشم ، آواره باشم
که صحرای جنون پیمایم ای دل
شوم مجنونِ دل خون های دوران
مگر سنگم زند لیلایم ای دل
روم کوه وکمر آنجا که فرهاد
فتد بردست و بر پاهایم ای دل
مرا خارِ مغیلان ، سوز و سرما
شود تن پوشه ی دیبایم ای دل
کجا لیلی ، کجا دلبر ، کجا عشق
کجا دُردانه ی زیبایم ای دل
کجا سوزِ دلِ عشّاقِ عالم
شود هم ناله و هَم تایم ای دل
کجا آهی کُنم سودای ناله
که در تنهائیَم تنهایم ای دل
کجا تیشه کجا صد بیستون تا
فرو ریزم بسازم قایم ای دل
شده بازیچه عشق وعاشقی ها
که بی پروایِ بی پروایم ای دل
مهدوی
سر ریز از احساس
کاش به تعداد دوبیتی
تقسیم مینمودید
دوبیتی های جانانه میشد