بیا تا کم کنم رو از ، بساط کاخ کیکاووس

شب است و راهب  دل  می زند بر سینه ی ناقوس

 درآ  ای مدعی در عشق ،  از افسانه ی  کابـــوس

مزن لاف محبت  ، خیره شو در عشق ِ فـــــــرهادی    

 که با ناخن کَند کوه و  تو ماندی در خـــم  افسوس

چنان شــــــیدای لیلا شو  که انگشت در دهان ماند 

 زعشقت کوهکن فرهاد و  خواهد رخصت ِ  پابوس

تنم لرزید  و چشمانم سرود آهــــــــنگ  بـــــــاران را 

 شـــــــدم بازیچه ی سیل و خروش خشم اقیانوس

بریده  قاضی ِ تقدیر لــــــــــــــیلا  بر تنم   حـــــــکمی

که با شم تا نفس جاریست ،در خال لبت   محبوس

به گیــــــــسوی پریشان تو سوگند،  با تو می مانم  

مران ازخویش مجنون را،که باشدحاصلش معکوس 

صدای پای خورشید است می پیچد به گوش شــب

ترا می آورد با صد هزاران  عشوه ی مخـــــصوص

بیا تا داســـــــــــــــــتان عشق نافـــــــرجام  نگـذارم