رویای دور

مرا بردی
به رویای دور
میان سبزه و نور
خندیدیم و ساختیم
کلبه ای از بهار
در کنار جویبار
دارکوب می نواخت
بر بلندای درخت
لاکپشت پیر با لاکی سخت
از آنجا می گذشت آرام آرام
آهوی زیبا و هراسان
با تن خسته و لرزان
می نگریست به هر سو
آواز سر می داد بلبل
من با ذوق میچیدم گل
پرنده ها می گشودن بال
و تو، با عشق می بافتی شال

غرق در نگاه آسمان
هر دو پرواز کردیم
سفر دیگری آغاز کردیم
این بار دورتر از رویای دور
در کنار برکه نزدیک دل
ساختیم آینده را
بر زمینی هموار و سست
بر خاکی نرم و نادرست
بنا کردیم
قصری
از توهم

شاد و غزلخوان
به هم می پیچیدیم
از دل و جان
عشق را می سایدیم
دور هم می تابیدیم
آنقدر که،،
صدای قهقهه هایمان
می رسید به آسمان
تو برگشتی ناگهان
و من در پی تو
با چشمان خیس
می دویدم با اشک
بال گشودم بی پر
تا بگیرم تو را در آغوشی نرم
اما...
شقایق های وحشی
ناله می کردند
زیر قدم های من

احساس خوش،رو به اتمام
نشستم بر قله ی ابهام
تکیه دادم به سنگی
اشک در چشمام
دگر بار افروختم
در رویای تو سوختم
و از نو،،،
گُم شدیم هردو
تو در بهار
من در تو.