باطل

دگر خاموش کردم آتش دل را 
فراموش کردم آنچه باطل را 
قلم افتاد از دستم چو رفته نور دیده 
نگفته ماند سخنهایم به آنکه اهل دل را 
توان رفت و ز هر جا نا تمام کارم 
چه طور راضی بود استاد به آنچه راه باطل را
چه گر یانند زبان و چشم بیمارم به حالم 
زمان از دست رفته که باز گردم باطل را
گهی گریان گشتم ز جور این زمانه 
چرا نگیرد از زبان قدرت به هر چه رفته باطل را
سخنهایی دارد سینه من و هم جسم و جوارم 
بده آبی که شویم کالبد را به ه‍رچه راه باطل را 
ز اینکه من معجزه کو ن و مکان بودم 
که عیان دارد نشانه جدا از هر چه باطل را
هر چه گوید سخن او  همه شیرین 
عجب از من بود که رفتم ره باطل را
ندیدم تابش نورش ز آن شاه را می خواند سویش 
که آن راه فرحبخش ندارد راه باطل را
فزبیند بود دنیای مکار عروس صد داماد 
به جز تهجیل در کار خیر همه ارزان و باطلرا