رفیق

من درمان از یک طبیب رازدان میخواهم

 

از خالقی زبده و کاردان میخواهم

 

که تنفسم از ازل مخمور  قمار بی بُردیست

 

و برای این تنفس  بی عُلقه درمان میخواهم

______________________________________

از مرگ میترسم

کاش چون برگ خشکی

آنقدر سبک بودم

 

که به وقتش

در خزانی

با باد میرقصیدم

و زیر پای رهگذری 

شعر رفتن

را میسرودم

_______________________________________

دلی دارم که در جایش 

سخت لرزان است

پریشان است

خیره به آسمان گشته

در فکر 

طوفان است

و من 

نمیبینم نه با چشم و نه با دل

عشقی 

که ارزانی 

از آسمان است

زمین سرد است

بی مهر است

و آخر مرگ

.

.

.

و بعد از مرگ

داستان داستان  التیام

دردمندان است

باشد که راست باشد

دلم از تبار دردمندان است

___________________________

خسته از خواب زیاد 
ناگه خاک یک بید شدم
خواب زده با ترکه بید بیدار شدم
گفت ز خوابت خبری هست 
گفتم به خواب بید شدم 
سرفراز از یاری خاک شدم
گفت ای یار از یاری تو هم اثری هست
خشکیده گشته ام از آب خبری هست
خسته از بیداری زیاد 
ناگه خواب یک خواب شدم
اینبار به آسمان نزد ابر شدم
با صلای رعد بر آن آب بر ابر
دادم غم بار آن یار بر ابر
باز برق ابر شعله امید افروخت 
غمم را به قطره قطره بارانش دوخت