سایت شعرناب محیطی صمیمی و ادبی برای شاعران جوان و معاصر - نقد شعر- ویراستاری شعر - فروش شعر و ترانه اشعار خود را با هزاران شاعر به اشتراک بگذارید

منو کاربری


عضویت در شعرناب
درخواست رمز جدید

معرفی شاعران معاصر

انتشار ویژه ناب

♪♫ صدای شاعران ♪♫

پر نشاط ترین اشعار

حمایت از شعرناب

شعرناب

با قرار دادن کد زير در سايت و يا وبلاگ خود از شعر ناب حمايت نمایید.

کانال تلگرام شعرناب

تقویم روز

جمعه 2 آذر 1403
    21 جمادى الأولى 1446
      Friday 22 Nov 2024
        مقام معظم رهبری سید علی خامنه ای و انقلاب مردمی و جمهوری اسلامی ایران خط قرمز ماست. اری اینجا سایت ادبی شعرناب است مقدمتان گلباران..

        جمعه ۲ آذر

        \ضحاک مار دوش وکورونا\

        شعری از

        سید مقتدی هاشمی پرست

         از دفتر کتاب شعر زندگی نوع شعر غزل
        ارسال شده در تاریخ سه شنبه ۳۰ ارديبهشت ۱۳۹۹ ۱۵:۴۲ شماره ثبت ۸۵۵۴۴
          بازدید : ۴۱۰   |    نظرات : ۴
        رنگ شــعــر
        رنگ زمینه
        دفاتر شعر سید مقتدی هاشمی پرست

        به تاریخ   شاهیست  جمشید   نا م
        توانا  و  هشیار  و    آگه   زِ  عام
        بیا راسته   این     جهانِ     نوین
        به قانون و ،اندیشه و ، فکر و دین
        بنا  کرده  شهر و  بساطِ   قشنگ 
         بیاورده  مردم بر آن ، رنگ  رنگ
        به هر کس سپرده ، رود راهِ خویش
        به وسعِ   توانش ،  برد  کار پیش 
        بهشتی بنا     کرده   در  سر زمین
         که  انسان و حیوان  رهد از حزین
         نظامی تو بینی  ، به هر مرز وبوم
         بیا سوده   هر کس   ز پندارِ شوم
        به جامِ جمش ،  ذره ای  هر  زمان
         نشاید   که  پنهان  شود  از  عیان
        به آسایش اند مرغ و،ماهیّ و،مور
        ندارد غمی کس به شب ،یا به  نور
         
        چو بد بختی از این جهان رخت برد
          بنامید  نوروز  و ، بر ما  سپرد !
        کسانی  ،  به کرنش  زدند  بوسه پا
        ستایش  وٌرا  کردند ، هم چون خدا
        ز کبر و، غرور و، تصور  به پیش
         بپنداشت اینک ، خدا هست خویش
        چو دیدند مردم   به خود غره شد 
        دلش،  بهر قدرت   کم  از ذره  شد
        بیاوردند از تخت ،   او  را به  زیر
        سپردند به "مِرداس " خوشنامِ پیر
         
        ولی  کشت " ضحاک  "  ناگه  پدر
        گرفت تخت شاهی    و تاجش به سر
        چو  شیطان  ببوسید   دوش   پسر!
         بر آمد به  دوش ، اژدهایی  دو سر
        غذایش  دو انسانِ   ارزنده     بود
        شب و روز  ضحاک ،  تا زنده بود
        بماند به  قدرت  شب و روز و شام
         می آورد   پیر و جوان را     مدام
                                                  
         عسس ها به  هر جا    بیفتد   نظر
         گرفتند    مرد  ،  به کو ی و، گذر
        مصون از گزند ،هرکه در خانه ماند
        چو آید برون ،قرعه نا مش بخواند
        چو    مردم   زکشتار  تنگ    آمدند
         سر انجام ، رسما ،  به جنگ آمدند
        زپیر وجوان ،کودک و، خاص و عام
        شدند شورشی ، جمع  گشتندمدام!
        چو  طغیانِ   آهنگر     کاوه      دید
        رود کام  آن    اژدها ،       چاره دید
        رها گشت مردم   زِ  ظلم  و  ستم
        چو کاوه   به شمشیر  بگرفت  دَم
        دمی  مردمان   بر  گرفتند   نفس
        سپردند کشور  زِ ناکس به   کس
        به  ایران  زمین  قصه  تکرار  شد
         بسی  اژدها   ،   پدیدار        شد
        ولی رَستند این مردم از زیرِ یوغ
        چودیدند گردابِ جور است ،جوغ!
         
        گهی  ظلم  ،  زاییده یِ ،   یار  بود
        گهی هم ستم   ،  دستِ  اغیار بود
        طبیعت  گهی،  قصه   را  ساز کرد
        گرفتاریِ  و    ظلم      آغاز       کرد
        به اقصا   نقاط    جهان ،  برّ و  بحر
        به کامِ بَشر  ریخت  هر جای ،   زهر
        به طو فان و سیل   زمین لرزه  ها
        گرفت  جان  مردم ،براندسبزه ها 
         
        کنون  از   عجا یب   شده    آشکار
        "  کرونا   "  شده   آفت     روزگار
        زِ ضحاکِ    چین    آمده      اژدها
         به هر سر زمین ، کرده  یاران  رها
        اگر  خانه    باشی مصونی   ازِ آن
         چو رفتی برون،مرگ خود را بخوان
        و چون  اژد ها یِ  هزاران سر است
        به کامش  هزاران بشر  پَرپَر  است
         
        دگر با ره ،   تکرار    شد      باستان
        کجا هست   آن  کاوه یِ    داستان ؟
        رهاند    جهان    را  زِ     گردنکشا ن
        زِ  ضحاک   و ، هر   اژدهایِ   مکان
        و این بار،   کاوه   نه  آهنگر  است !
        گتابی به دستش،به دانش سر است
        نه  شمشیر دارد ، نه   خود  و   کلا !
        به لطفِ   قلم     می کٌشد   اژدها !
        ۱
        اشتراک گذاری این شعر
        ۷ شاعر این شعر را خوانده اند

        سید مقتدی هاشمی پرست

         ،

        بهرام معینی (داریان)

         ،

        عباسعلی استکی(چشمه)

         ،

        محمد باقر انصاری دزفولی

         ،

        محمد علی سلیمانی مقدم

         ،

        حسین شریفی

         ،

        میترا فرجی

        نقدها و نظرات
        عباسعلی استکی(چشمه)
        عباسعلی استکی(چشمه)
        چهارشنبه ۳۱ ارديبهشت ۱۳۹۹ ۰۹:۵۱
        درود بزرگوار
        بسیار زیبا و بجا بود خندانک خندانک
        بهرام معینی (داریان)
        بهرام معینی (داریان)
        چهارشنبه ۳۱ ارديبهشت ۱۳۹۹ ۰۶:۴۱
        درود بر شما جناب هاشمی پرست 🌷🌷
        محمد باقر انصاری دزفولی
        محمد باقر انصاری دزفولی
        چهارشنبه ۳۱ ارديبهشت ۱۳۹۹ ۱۱:۵۸
        سلام وعرض ادب
        هزاران
        درود برشما
        زیباوبامعنی سرودی بود
        استادگرامی
        خندانک خندانک خندانک خندانک
        محمد علی سلیمانی مقدم
        محمد علی سلیمانی مقدم
        چهارشنبه ۳۱ ارديبهشت ۱۳۹۹ ۱۲:۴۵
        درود بر شما
        🌷🌷🌷
        تنها کابران عضو میتوانند نظر دهند.

        (متن های کوتاه و غیر مرتبط با نقد، با صلاحدید مدیران حذف خواهند شد)
        ارسال پیام خصوصی

        نقد و آموزش

        مهرداد مانا مهرداد مانا
        دیروز         ابراهیم هداوند ابراهیم هداوند
        دیروز         طاهره حسین زاده (کوهواره) طاهره حسین زاده (کوهواره)
        ۲ روز پیش         محمد رضا خوشرو (مریخ) محمد رضا خوشرو (مریخ)
        ۳ روز پیش         علی نظری سرمازه علی نظری سرمازه
        ۳ روز پیش         مهرداد مانا مهرداد مانا
        ۳ روز پیش         سید هادی محمدی سید هادی محمدی
        ۳ روز پیش

        نظرات

        مشاعره

        شاهزاده خانوم

        داغ ترین شهوت آتش زدن ااا تهمت شاعر به سیاوش زدن ااا هر که تو را دید زمین گیر شد ااا سخت به جوش آمد و تبخیر شد
        محمد رضا خوشرو (مریخ)

        من به مرگم راضیم اما نمی آید اجل بخت بد بین بخت بد بین از اجل هم نازی باید کشید
        میر حسین سعیدی

        تا شنیدم که ببینی همه روی سخنم ااا به دلم گفت یکی محرم سرّ تو منم
        ساسان نجفی(سراب)

        زین آتش نهفته که در سینه ی من است اا خورشید شعله ایست که در آسمان گرفت
        نادر امینی (امین)

        منم که دیده رابدیدار دوستدوختم باز نگاهش زمن انداخت و شدش غمزه نواز

        کاربران اشتراک دار

        محل انتشار اشعار شاعران دارای اشتراک
        کلیه ی مطالب این سایت توسط کاربران ارسال می شود و انتشار در شعرناب مبنی بر تایید و یا رد مطالب از جانب مدیریت نیست .
        استفاده از مطالب به هر نحو با رضایت صاحب اثر و ذکر منبع بلامانع می باشد . تمام حقوق مادی و معنوی برای شعرناب محفوظ است.
        4