فزت ورب الکعبه

امشب از سوی خدا دعوت به افطار است علی
از غروب تا به سحر آشفته احوال است علی
این پریشانی نشان دیدن یار است ولی
این دم آخر کنار ام کلثوم است علی
صبح به هنگام وداع مرغان چه بلوا می کنند
مانع وصلش شوند دامن به در قفل می کنند
روی بام مسجد و بانگ اذان سر می دهد
تا که ملجم خواب نماند فرق او را وا کند
در سجود شمشیر فرود آمد به فرقش وانگهی
بانگ فزت و ربّ الکعبه می گوید علی
شاهی در محراب عشق در خون خود آغشته شد
گویی جبراییل پس از آن در زمین آواره شد