درد دل

بیما ر و درد مند افتاده گوشه ای
درمان جه باشدم دردم نگفته ای
دیگر مرا چه سو د تکرار واژه هــا
تاکی فسانهها  هاون به یانه ها
تا کی سبو و می زلف نگار و  نی
هر دم به انتظار آ خر کجا به کـی
آری شراب ما  رنگش چو ارغوا ن
یک قطره اش کندصدساله راجوان
آری  نگــــار مـــا  ز یبـــا و مـــه لـــــقا
چشمان نرگسش غوغــا کنــد بپــا
گـــر نام انبیــا  از د ل بــدر  شــود 
یک  لحظه ای مــرا خاکم بسرشود
آری حسین ما سالار و مــرد مرد
آری عــلی مــا یکتا یگـــا نــه فــرد
وقتش نشدکه سازسازی بدل زنیم
افشا نموده درد  درمان دل کنیم
بس کن نوای نی ازپار و دوش ودی
ساقی سبو بده نو کــن قدح ومی
شاعر غزل بخوان اما نه زلف یار
مطرب بزخمه زن اما نه چنگ و تار
آیــا بـه آسمــان بینی ستـاره ای
گر زنده باشدش شدسوی دیگری
گرشبنمی چکیدازشاخه ای چه باک
سیلاب شبنم است این دشت سینه چاک