بــــه من نزدیـــک شو ، نزدیک تـــر از پیرهن هایم
کــــه وقتی نیســـتی حتی خدا هم نیـست تنهایم
اسیر چشم هایت هستم واین حس زیبایی اســـت
نمــــی دانـــی که من بی تو شبیه بی وطن هــایم
بـــیا برگــــرد ، در آغــــوش امـــــنت خانه ای دارم
کـــه از مرز تنـــت بـــیرون اســـیر راهــــزن هــایم
شبم مویت ، مَهَم رویت ، دلـــم بـــسته به ابرویت
رهـــا در باغ لبهایت ، چــــو خـــاری در چمن هایم
مـــــرا و شـــــهر را آرام بـــا جـــــادوی چشـــمانت
گرفتار خودت کن چون که من مشغول من هایــم
بیــــا گــــمراه کــــن روح مـــرا از راه تــا بـــی راه
کــه تنهایی هدایت کرده ســـوی اهـــرمـــن هــایم
برایــم آیه ای از بــاغ سبـــز دامنت کافــی اســـت
بــــرای دیدنت مشــــتاق و جـــاری در دمــن هایم
بزن رنگی به کام من ،همان عطر لبت خوب اسـت
به پا کن شور ،در وصفت،پر از شعر وسخن هـایم
مرا از واژه خالی کن ، شــــبیـه کاغذی بـــی خـــط
قلم می میرد از بـی دردی و من در لجـــن هـــــایم
به زیر سقف چشمانت چراغ عـشق روشـــن کـــن
به راه عــــشق تـــــو بی تاب تــر از نــسـترن هایم
#محمدصدوقی
دستمریزاد