شمعی که تو افروزی، روشنگر ایوان است

شمعی که تو افروزی، روشنگر ایوان است
نوری که می افشاند، مستست و غزلخوانست

آن گندم صبحی که، از دست تو افشان شد
آواز شده است اکنون، در حنجر مرغان است

پژواک صدایت را از کوه شنیدم من
آن نغمه بیداری، جانا که چه جانان است

آن باد که از تابِ، گیسوی تو عریان شد
از بزم تَرَش با گل، پروانه چه خندان است

آن رنگ صلایت را، گفتند به تفسیری
اکنون شده شوری و در شعر جوانان است

شب از تو درخشان و روز از تو منور شد
این گردش وضعی را چشم تو نگهبان است

زان روز که چشمت را بر دیده من بستی
دیدم که نگاهم در ، آیینه چه گریان است

پنهان نشوی هرگز ، ذاتی که هویدایی
هر گوشه این منزل رنگ تو نمایان است