مقصود

من هستم و فشارش بغضی سخت در گلویم و تبی که می سوزاند وجودم را....
من هستم و وداعی سرد با خاطراتم...
پاهایی که سست شده اند و راهی که محروم است از عبور قدمهایم...
دلم شکسته!اما باید بروم...
 با همین خستگی و پاهایی که برای راه رفتن به دنبال عصایی هستند...
باید بروم زیر سقف آسمان...
 و نزد خدایی که نگاهم میکند از آن بالا...
باید بروم تا حرم دیگر راهی نمانده ...
حالا من هستم و یک گنبد طلایی که چشمک میزند از دور....
راه حرم را کرده ام پیدا....
همان نور را دنبال میکنم و می رسم به مقصود....
حالا من هستم و حرم آقا....
 بغضی که می ترکد...
 اشکهایی که می ریزد...
 و دلی که تنگ و بی تاب است....
بی تابی من نیست فقط مال امروز....‌.
 حالا من هستم و امام رضا(ع) ...
و یک دنیا حرف نگفته.....
و دو چشم خیس و بارانی که نذر آقا کرده ام....

دکلماتور: استاد محمد حسینی