باغ تنها

کس نمیخواند مرا
با نغمه های عاشقی
بنگر به باغ تشنه ام
بر موسم آفت زده
پژمرده گشته رازقی
طعنه زنان بی سخن
مرده دلان بی کفن
آخِر مرا مدفون کنید
حتی اگر دقایقی...
باران مزن این کوچه را
از رهروان خالی شده
حال مرا دیگر مپرس
بهتر بداند خالقی
کز معرفت حالی شده...
این قاصدک را هم بران
تا پربگیرد مشرقی
تنها بمانم با خودم
شاید بسوزاند مرا
یا من بسازم قایقی
از باقی باغ تنم
من می روم نامهربان
شاید بیابم شایقی...