خسته ام

اینک به هنجار غلط  شوقم شکسته

داور نشینید این شما این دست بسته

دور از کنایه ، آسمان را طنز  گفتم

هر زاویه یا بر منست یا آنکه رسته

باید کلاه  چاکری از سر به پا  کرد

گوری که "آزادی" به  میدانش نشسته

دیگر توان  آرزوهایم  چُلاق  است

هم در پدر می بینم این احساس خسته

با آنکه می کارد هنوزم  نخل  خرما

عادت ندارد شیره خوردن را دو هسته