معمای عشق

 پیکرعشق من از تو، سخنم بافتننی است

شکل آغوش تو آب وُ تنم خواستنی است

چون معمای تو می شم همه می اندیشند

اینکه  پای تو به میدان تنم تاختنی است

زیر طوفان رفاقت چه زیان ها خوردم

خنده گرم  تو اما به سرم آبتنی است

خیره خیره سخنم را به هوا پس دادم

تو بیا وُغزلم کن جگرم باختنی است

گوشه چشم نهان تو وُ من آب نشست

قصه عشق نهان من وُ تو ساختنی است