«« مرد...؟! پایان...!؟ »»

مرد...

ایستاد

خسته.

بی رمق.

در پایان...

زخمینه از زخم هایی

مرهمی بر هم

با تنهاترین چشم هایی که داشت

و بسته می شد عنقریب انگار... 

پایان راه را!

اما باز هم نگاه کرد

از فرط نگاه

تنها بود...!

این...

 پایان راه رفته بود!

 و تا این جا...

و نمی شد...

نمی شد که تنها باشد.

تا نگاه هست...

و تا وقتی که حس می کرد

و تا دقدقه هست

بی پایان...

نیست...

نخواهد بود

پایان...

دستانش را به هر طرف فرو برد

نه مانعی

هیچ دیواری

و نه حصاری

و نه هیچ بن بستی

و جسمی...

و مادِّه ای

و نه کورسوی راهی

و جز هیچ نبود

و راه افتاد

و شناور شد

تا کجا

مَـردِ مَرد...

***

***

یا تقدیم بهترین سلام و درود ها به محضر شریف دوستان خوبم؛ شما عزیزان و سروران در کوچه باغ شعر ناب و عرض خدا قوت به کارکنان گرامی و مدیریت ارجمند این محفل مهربانی.

پاینده باشید در مهر و شاعرانگی.