((کوچه باغِ کودکی))

و
نیم دور
در کوچه باغِ تَرِ کودکی،
و هر گام
می فشرد
شاهرگِ زمان را
و ریه هایِ آماسیده یِ زمان
می شوند لبریزِ آب

دَر
نگاهی ساده که می خزد آرام آرام بَر
چرخشِ پرچم ها رویِ بادنمای کاغذی
نازِ قلم مو دَر دفتر نقاشی
سایه هایِ اکلیلی
حاشیه هایِ رنگی و ریشه دارِ چارقدِ مادربزرگ
و فصلِ مشترکِ حبابهایِ شفاف و معلقِ صابون

دَر
هدیه یِ لبخندی مستانه به بیخواب دیده یِ مادر
و بوسه ای آبدار به لب هایِ تشنۀ پدر
خنده هایِ شیرینِ بی بهانه
و ترانه هایِ آشنایِ کودکانه

دَر
روزهایِ بَراقِ سرشار از
نغمه یِ چکاوک و چلچله
قصه و خاطره
افسانه یِ چهل گیس بانو
و دوستی هایِ بلورین

و دَر
قطره هایِ الماسی که می چکند نم نم
از آسمانِ اَبری چشم
برایِ مشقهایِ نانوشته
پژمردنِ گُلهایِ یاسمنِ گُلدان لَبِ طاقچه
کوچِ پرستوهایِ شهر
و مرگِ ماهی هایِ دریاچه یِ کبود.

– سلام!
دستهایِ معصومِ آشنا با
نخِ بادبادکهایِ مقوایی
قایقهایِ کاغذی
قندیلهای یاقوتیِ آویزان از تاک
و پنجره هایِ باز
تا شریانِ خانه شود پُر از
ریزش گُرگُر تکه هایِ نور
و بویِ بهارنارنج

– سلام!
دستهایِ کوچکِ نوازشگرِ
گلهایِ اقاقیای سفیدِ باغچه
و گیلاسهایِ سرخِ اشتیاق.
مسافر، منتظرِ بدرقه است!
آب هم،
در کاسه یِ گِلیِ لَبِ حوضچه
تا بگویید: به اُمیدِ دیدار!
و پلکهایِ نازکِ سنگین
از هجومِ خوابِ رنگین
تا دانه دانه
بشمرید ستاره ها را

– سلام!
اَشکهایِ همزادِ باران
گیسوهایِ دَرهم و تابدار
_ معشوقه هایِ چنگِ نسیمِ بی قرار _
سکه هایِ نقره ای یِ رقصان بَر جبینِ دخترکانِ ایلیاتی
_ گُلدُخت و گُلچهره و گُلپاره و گُلنار _
و انگشتهایِ بازیگوشِ خاک آلود

– سلام!
آیینه یِ میناکاریِ احساسِ بی زنگار
و اندیشه یِ پاک از غبارِ پندار
که می فهمد
سرخیِ ریخته بَر گونه هایِ خیسِ پدر
وقتی که می آید دستِ خالی از دَر

و لغزش:
ریختنِ لیوانِ آب، تویِ برکه یِ نیلی یِ قالی
خط خطی کردنِ گُلهایِ کاشی
دست چین کردنِ میوه هایِ کالِ سَردرختی
یا پَراندن همسایه از لانه یِ خوابِ نیمروزی
در هیاهویِ
قایم موشک
و لِی لِی
و تاب بازی
بَر طنابِ بسته به گَردنِ کُلُفتِ بید.

پروانه هایِ رویا
رهایِ رها
از تنهاییِ پیله ها
پَر می زنند
تا قصرِ بلندِ آرزوها
و می نشینند
بَر چهره یِ گُلگونِ
سلحشورِ سوار بر اسبِ سپیدِ بادپیما.

در دشتِ واژه ها،
دروغ را
زمستان زده
و شکوفه هایِ مهربانی
می سرایند چکامه یِ
دوستت دارم را ...

و صبر:
صدای کِشدار جاری در تَک تَکِ ثانیه هایِ بی تشویش
تیک تاکِ مُطَنطَنِ عقربه هایِ ساعتِ دیواری
و جرینگ جرینگِ اَلنگوهایِ مسیِ فیروزه کوبی

و پرسش از زندگی:
فرشته ها کجا هستند؟
پرستوها کِی برمی گردند؟

همه چیز،
بِکر؛
همه جا،
از همه رنگ
و
زمان،
پشتِ پرچینِ خیال.

سمیِّه صباح ((گُلنار))
۷ آذر ۹۸

تقدیم با عشق به همه یِ کودکان و همه یِ آنهایی که کودکِ درونشان هنوز زنده است!

به اُمید روزی که همه یِ فرشته هایِ رویِ زمین، شادِ شادِ شاد دورانِ کودکی را سپری کنند.