مرا ملامت نکن

چشمها چه رازها در خود دارند؛
یک بار که به آن خیره شدم
یک فصل طول کشید تا نگاهم را بدزدم؛
باید نگاه میکردم 
و قصه ی چشمانت را می خواندم ؛
سکوت کردی اما
لبهای بسته همچنان فریاد می زدند؛
امتداد این سکوت فراصوت تو بود
که هربار میپیچید از دهان خیابانی خیس؛
و اما تو
چنان در شلوغیِ خسته گم شدی
که انگار هزار و چند سال است نیستی
اگر روزی چشمانت به نگاهم گره خورد 
مرا بخاطر حرفهای ناگفته ام ملامت نکن
که این دل خویش را 
از آن پس جهنم کرده ام.
.