باران

 به امید تو ای باران ، سر راهت نشستم

لبانم تشنه ی کامت ، زهجرانت شکستم

بیا از بوسه کن سرشار ، تمامی وجودم را

که از آئین چشم تو ، خمار و مست مستم

ز مهرت میشوم سرخوش بپایت میزنم زانو

به تنهایی وجودت را چنان بت می پرستم

بیا رحمی نما بر من ، که زار و ناتوانم من

که در راه وصال تو ، ز سر تا پا گسستم

دلم سرشار حس تو ، ندارم قدرت و تابی

به زیر لایه های غم ، ز خاموشی شکستم

بیا با بودنت پر کن ، فضای جسم و جانم را

که در فکر نفسهایت ، دمی از غصه می رستم

بیا باران که امشب ما ، بباریم تا سحرگاهان

دو دستم سوی تو گیرم ، دهی دستت به دستم