هبوطی به ناچار

دلخوشم به همین واژه های ساده ی بی ادعا

که در گلوی تر خواجه ی شیراز و

زربافت های خاقانی

از سحر سحری بی ستاره و سایه

رخساره بر کشیده از شرف الشمس این کلام .

باورتان بشود یا نه

در ورای هر واژه رازیست

برای رسولان واژه ها و کلمات

ومن خوشه چین همان غزل های ساده و

گلایه های بی گریه ام

که از هول و ولای آب ، آینه ، آسمان

اینگونه در شعاع گریه ها ی بی وقفه ی زمین

نفرین شده ام .

بامداد معتقد بود :

که *1.(( پنجه ی سرد باد در اندیشه ی گزندی نیست . ))

امّا من

از تنهایی آدمی در آستانه ی دخمه های بی فانوس و ستاره

وطلوع نابهنگام گریه

در هبوطی به ناچار

می ترسم .

واین باد به هر کجا وزیده ی بی باور

زوزه می کشد و

هیچ عطری از شمیم شبدر و شفای بنفشه نمی دهد .

راهی نمانده

جز قبول همین صبح بی چراغ .

چه می پرسی از من خسته

که در حوالی خواب های نامفهوم زمین

سرگردانم و

گمان به راه هیچ ستاره ای نبرده ام .

تو بگو هیوا

کفّاره ی کدامین گناه نکرده را

بر پیشانی این صبح بی چراغ و پرنده نوشته اند ؟!

راهی نیست ؛ گلم

جز قبول همین صبح بی پرنده و

پچ پچ زنان کوچه نشین دندان گرد .

           بهزاد چهارتنگی ( خاموش )

               شهرکرد 3 / 5 / 1391