بذرهای نقره

بذرهای نقره ،بر سه رنگ پرچمی فشانده ماه
بیقرار و جانگداز و پرشکیب رستنی دوباره، آه
سرخ٘ مویه ،میتراود و خروش پردرفش کاوه ها
ساحران خیره سر ،در ردای ژنده ،خرقه- پاره آه

در فرود بیشه شیرهای خفته در غلاف آفتابزار
بر فراز کوهها، عقابها نگر نشسته غمفسرده بال
در نهیب شغالبچگان، نیمه شب پر ازدحام باد
در سکوت، سروها خموش مانده ، سالهای سال

مردمان به منجلاب دردها مرده در جنوبگان
رهزنان ،هرزه پو و پستخو به هر کرانه ای روان
در خزانمان ،شکسته پرده -پونه های شیشه -بو
ای سپهر آریای ، تا کجا !ستم چنین ،جفا چنان

سوگ٘ چامه ها کجا عیان کند غم سترگ دل
تا به جبهه میکشند،، قیام سرخ و سبز کربلا
مرده باد آنکه نام پاک مردمان ،به عاریت برد
مرده باد زردی جهل و ظلمهای  زیر گنبدی طلا


بر صلیب این ستم ،به ناکجا فکنده چشمها
بر طلوع بامداد تازه ای، بسته ایم امید خود
نتفشان و پرغزل نشسته ایم، تا بهار فرنشان
دامنی پر از مریم و یاس و سوسن سپید خود

پرنده میپرد ،ولی ارتعاش دوردست بالهاش
در رگ شکوه ابرها ، جاودانه میشود ،شبانه ای
آن ستاره ای که سوخت ،در تب پگاه هر سحر
آبگینه های آسمان بینشانه میشود ،شبانه ای