شاه توت

گفتم شاید در این عصر دلتنگی یک استکان شعر دبش
کمی از گله مندی هایمان را دفع و از مشرق دلهایمان تبسمی طلوع کند...
من نیز غمگینم از اتفاقات اخیر اما چیزی که به بار دردهایم اضافه کرد افتادن مردم به جان هم برای اثبات عقیده ی خود بود
چرا بعداز گذشت این همه اتفاقات این دوقطبی شدن ها را نتواستم از اذهانمان دور کنیم و هرچیز مقدسی را وارد این منجلاب نکنیم؟؟؟

به قول حضرت حافظ

ترسم که روز حشر عنان بر عنان رود

تسبیح شیخ و خرقه رند شرابخوار...

دس بوس همه ی دوستانی هستم که با وجدشان پیرهن شادی یوسف را برای این کلبه ی کنعان شده به ارمغان می آورند