تا که در هم بشکنیم اندام اقیانوس را

بادبان را باز کن خاموش کن فانوس را
تا که در هم بشکنیم اندام اقیانوس را
غیر کهف عاشقان ما را به هیچ امید نیست
خاک کن این سکه های عهد دقیانوس را
در نمودار نگاهت قلب ما را برده ایی
تا به کی باید برقصانی تو این سینوس را؟
فوت بیجا مانع کسبت شود در این مقام
تو رها کن صاحبش خود میدمد این کوس را
بوی عطر مشهدی دیگر ریا انداز نیست
باز کن عمامه غرب و قبای روس را
پر به آن باشد که پروازد دهد در آسمان
نه ردایی که قفس انداخته طاووس را
در عجب ماندم چطور از آدمی و میوه ایی
مکر اهریمن مقصر میکند قدوس را