بی شرمانه

‎چه بی شرمانه سوزاندی تو پروانه
‎رها کردی من مسکین و کاشانه
‎تمامم پیشکش بود و ندیدی
‎سخاوتهای این قارون دیوانه
‎زدی بر هم ، شدی درهم از این بودن
‎معما شد برایم این شماتتهای رندانه
‎منم محکوم و تو محزون برو نگذار
‎ مانَد خاطرت در  قلب این مجنون بیگانه
‎چه ساده دل نهادم من، چه مشتاق آمدی اما...
‎ندانستم چه نیرنگی نهان داری پسِ  تصویرِ جانانه